05 aug Mijn kaakoperatie

Op dinsdag 4 juli was het dan zover: de dag van mijn kaakoperatie (bimax). Ik heb onwijs lang uitgekeken naar deze operatie en was super blij dat ik hem kreeg. Het is nu iets meer dan een maand geleden dat ik de kaakoperatie heb gehad en ik ben nog steeds heel blij dat ik deze operatie heb laten uitvoeren. In het artikel van vandaag vertel ik jullie alles over de kaakoperatie en mijn herstel. Veel leesplezier!

Voorafgaand aan de operatie

Ik ben een enorme stresskip. Ik heb stress vanwege de kleinste dingen en vind het moeilijk om de rust te bewaren in stressvolle situaties. Mijn verwachting was dus dat ik op de dag van de kaakoperatie veel stress zou hebben, maar wonder boven wonder was ik tot het laatste moment heel rustig! Ik was een klein beetje gespannen, maar ik voelde me verder heel kalm.

De kaakoperatie is uitgevoerd op dinsdag 4 juli. Samen met mijn vader, moeder en zus Lotte zijn we ’s morgens vroeg naar het Elisabeth Ziekenhuis in Tilburg gereden. De kinderafdeling zit tijdelijk op een andere plek vanwege verbouwingen waardoor ik met een ander meisje op een kamer lag. Dat was helemaal niet storend, want het meisje was heel erg rustig.

Mijn bed stond aan het raam en ik keek uit over een hele hoop bomen. Een aantal uur hebben we gewacht in mijn kamer. Zittend op mijn bed keek ik naar de bomen en luisterde ik muziek. Misschien dat ik door de muziek wel zo ontspannen was. Tussen het wachten door moest er nog bloed geprikt worden. Toen was het moment daar: ik mocht naar de OK (= operatiekamer). Snel trok ik een ziekenhuisjurkje en ziekenhuisonderbroek aan. Dat zag er natuurlijk super charmant uit, dat begrijpen jullie wel. Ik mocht weer terug gaan liggen in het ziekenhuisbed en werd door mama, papa, Lotte en de pedagogisch medewerker richting de OK gereden. Bij de klapdeuren bleven mijn ouders achter, want alleen de pedagogisch medewerker en Lotte mochten mee naar de OK. Papa en mama zwaaiden naar ons en  verdwenen uit het zicht. Nu ging het toch echt beginnen.

Nou, eigenlijk ging het toen nog niet echt beginnen. We moesten namelijk eerst nog even wachten in een zaaltje waar allemaal mensen liggen die ook geopereerd moeten worden. Lotte en de pedagogisch medewerker kregen allebei een blauw pak aan en een mutsje op. Ook ik kreeg een mutsje op waardoor ik er nog charmanter uitzag dan voorheen.

Ik werd vervolgens door een lange gang met een hele hoop deuren (waarachter de operatiekamers schuilden) gereden. Ik werd operatiekamer 17 binnengereden.

Hoewel ik mijn lenzen niet in had, kon ik toch nog een veel in me opnemen. Zo’n blinde vink ben ik nou ook weer niet. Lotte en ik keken vol bewondering naar alle schermen en apparatuur om ons heen. Wat zag alles er hightech uit! Terwijl Lotte, de pedagogisch medewerker en ik aan het kletsen waren, waren alle assistenten druk in de weer. Ik ben super nieuwsgierig en ik vroeg de assistenten dus de hemd van het lijf over alle apparatuur. Echter werd een vraag van mij onderbroken doordat ik langzaamaan wegviel door de narcose. Ik kan me daar niks meer van herinneren. Lotte vertelde me later dat ik vroeg ‘Waar is dit vo….’ en dat toen mijn ogen begonnen te draaien en ik sliep. Net op dat moment klonken de eerste klanken van ‘Smells like teen spirit’ van Nirvana, maar dat heb ik niet meer meegekregen. Dat moet vast een mooi moment zijn geweest. Lotte moest daarna weer weg. De operatie kon beginnen.

De operatie

De operatie is gelukkig goed verlopen. Ik had voor de operatie een onderbeet van 9 millimeter vanwege mijn hazenlip. Die is nu helemaal weg doordat mijn bovenkaak 6 millimeter naar voren is gegaan en de onderkaak 4 millimeter naar achteren. Echt geweldig! Blijkbaar moesten de kaakchirurg en de assistenten wel flink ‘sjorren’, omdat weefsel in mijn mond vergroeid was en omdat ik een heel klein mondje heb. Toch is het gelukt. Ik vind dat zo ontzettend knap! ‘‘Ze kunnen zo veel tegenwoordig!’’, zeggen mensen vaak. Dat klopt helemaal, ze kunnen echt veel tegenwoordig. Wat ben ik daar toch dankbaar voor.

Na de operatie

Ik kan me pas weer iets herinneren vanaf het moment dat ik wakker werd in mijn kamer op de kinderafdeling. Blijkbaar was ik op de uitslaapkamer wel wakker geworden en stak ik zelfs mijn duim naar mama op. Daar weet ik dus echt helemaal niks meer van, gek is dat!

Toen ik wakker werd, voelde ik me suf en moe, maar ik had geen pijn en was ook niet misselijk. Eigenlijk heb ik na deze operatie sowieso weinig pijn gehad en ben ik bijna niet misselijk geweest. Ik werd wakker met een plaatje tussen mijn kaken en vier elastieken in mijn mond. Het plaatje zorgt ervoor dat de kaken in de goede positie staan en de elastieken zorgen ervoor dat de bovenkaak niet weer naar achteren gaat. Het zou kunnen dat dit een beetje gebeurt, omdat het littekenweefsel geneigd is de kaak terug te trekken naar de ‘oude stand’. Gelukkig is dat (tot nu toe) niet gebeurd.

In het begin had ik ook een maagsonde. Een maagsonde zorgt ervoor dat het bloed dat in je maag terechtkomt, wordt weggezogen zodat je niet misselijk wordt en moet overgeven. Eens in de zoveel tijd wordt de maagsonde gespoeld. Via twee slangetjes in mijn neus ging de maagsonde naar mijn maag. Ik vond het super fijn dat ik niet moest overgeven, want daar heb ik normaal gesproken na operaties veel last van. Wel had ik het erg benauwd doordat ik niet goed kon ademen door de slangetjes in mijn neus. Gelukkig werd diezelfde avond de maagsonde er al uitgehaald. Dat voelde heel gek en niet erg prettig, maar eigenlijk viel het me reuze mee. Ook mocht op de dag van de operatie het infuus er al uit. Dat ging allemaal lekker snel!

Na de kaakoperatie stonden mijn kaken voor een week op elkaar. Het plaatje en de elastieken moest ik die hele week continu inhouden. Ik kon daardoor alleen maar vloeibaar eten. Op de dag van de operatie heb ik al vla gegeten. In de dagen die daarop volgden heb ik voornamelijk soep, vla en smoothies gegeten. Ik had verwacht dat ik het vaste eten heel erg zou missen, maar dat was gelukkig niet het geval. Na een week mocht ik het plaatje en de elastieken er bij het eten uit doen waardoor ik zacht eten mocht eten. Kauwen mocht nog niet, maar ik kon bijvoorbeeld al wel aardappelpuree en vis eten. Heerlijk was dat! Na 3,5 week mocht ik ook weer gaan kauwen. Door de kaakoperatie ben ik overigens ongeveer 4 kilo afgevallen.

Wieder nach Hause

De dag na de operatie mocht ik al om 11.00 uur in de ochtend naar huis! Anne had toevallig vlak daarvoor een afspraak in het ziekenhuis. Ik heb haar nog even gezien en dat vond ik heel fijn en gezellig! Na Anne gezien te hebben ben ik naar huis gegaan.

Herstel

De eerste dagen na mijn operatie heb ik veel geslapen en rustig aan gedaan. Na een aantal dagen ging ik al met mama en Lotte wandelen in het bos. Ik vind het heerlijk om in de natuur te zijn, want de natuur geeft me rust.  Het is fijn om niet de hele dag binnen te hoeven zitten. Daarom ben ik na ongeveer drie/vier dagen na de operatie bijna elke dag naar het bos geweest. Mijn gezicht was toen nog erg opgezwollen, maar dat weerhield me er niet van om naar  buiten te gaan. In het bos is het meestal toch niet zo druk en door een petje op te doen vallen de zwellingen ook minder op. Mijn tip voor de mensen die ook een kaakoperatie krijgen is dan ook om gewoon wel naar buiten te gaan. Door een petje op te doen of in de winter/herfst een sjaal om te knopen kan je de zwellingen voor een groot deel verbergen.

Ik heb me soms wel verveeld, want ik ben iemand die het liefst de hele dag druk bezig is en dat kon natuurlijk niet. Normaal gesproken werk ik in de vakanties veel en ben ik eigenlijk continu in de weer met van alles en nog wat. Herstel vergt echter veel tijd. Het herstel viel me toch heel erg mee. Ik had verwacht dat het langer zou duren voordat ik weer meer energie zou hebben en voordat de zwellingen voor een groot deel geslonken zouden zijn. Ik kijk daar dus erg positief op terug.

Wat mij erg veel goed heeft gedaan is het bezoek van vriendinnen en kennissen. Dat vond ik heel gezellig. Ik praatte gewoon met hen ondanks dat ik niet altijd even goed te verstaan was doordat mijn kaken op elkaar stonden. Praten kostte toen (en nu nog steeds veel moeite), maar doordat ik al vanaf de eerste dag na de operatie ging praten, ben ik steeds beter verstaanbaar geworden. Ik praat nu nog steeds niet super goed, maar het gaat al wel beter!

Eigenlijk is het herstellen dus relatief snel gegaan. Ik denk dat dit meerdere oorzaken heeft. De zwellingen zijn niet heel groot geworden doordat ik heel veel gekoeld heb met ijszakken. De eerste dagen verving ik om de twee uur deze ijszakken zodat ze super koud zouden zijn. Dag en nacht had ik mijn ijszakken om mijn hoofd geknoopt. Wanneer ik ’s nachts wakker werd, verving ik de ijszakken ook. Ik heb in totaal twee weken continu met de ijszakken rondgelopen. Als ik naar buiten ging, deed ik ze natuurlijk wel af. De derde week heb ik nog elke nacht geslapen met de ijszakken om. Overdag had ik de ijszakken die week soms nog om, maar minder dan de eerste twee weken. Ook in de vierde week sliep ik nog met de ijszakken om. Sommige mensen zullen misschien zeggen dat het koelen dan geen nut meer heeft. Ik heb echter wel degelijk gezien dat door het koelen de zwellingen snel slonken en mijn gezicht helemaal niet blauw geworden is. Het maakt dus wel degelijk verschil. Mijn tip voor iedereen die de kaakoperatie krijgt, is dan ook om echt veel te blijven koelen, vooral de eerste twee weken is dit heel erg belangrijk. Het is misschien niet altijd even fijn, maar zal je wel helpen!

Na de kaakoperatie waren mijn mondhoeken erg uitgescheurd en mijn lippen enorm opgezwollen. Daarom heb ik veel vaseline gebruikt en af en toe mijn lippen gekoeld met ijsblokjes. Ik weet niet of dat geholpen heeft, lippen herstellen namelijk sowieso al snel, maar ik vond het in ieder geval wel erg fijn.

Hoe gaat het nu?

Momenteel gaat het super goed met me! Ik heb veel energie en werk daarom ook weer (met heel veel plezier natuurlijk) bij De Efteling. Praten gaat nog wat moeizaam soms, maar ik praat wel erg veel om te oefenen. Ik doe zo goed mogelijk mijn best om zo verstaanbaar mogelijk te zijn. Soms verstaan gasten in De Efteling me niet en dat kan best vervelend zijn, want dat maakt me extra onzeker over mijn spraak, maar daar kunnen die mensen natuurlijk ook helemaal niks aan doen. Gelukkig schaam ik me niet om te praten. Ik praat gewoon tegen iedereen en als mensen me niet verstaan herhaal ik het gewoon of zeg ik iets op een andere manier. Alleen zo kan ik stappen vooruit zetten.

Ik sport ook weer en eten gaat steeds beter en beter. Ik pas nog wel op met hele harde dingen eten, want ik moet het eten langzaam opbouwen. Ik ben heel blij dat ik weer (bijna) alles kan doen. Ook ben ik nog steeds heel erg dankbaar dat ik deze operatie heb gehad. Over een halfjaar of een jaar gaat mijn beugel eruit. Dan is pas het ‘echte’ resultaat te zien. Ik ben daar heel erg benieuwd naar en kijk er zeker naar uit!

Optimistisch blijven

Afgelopen weken ben ik mezelf wel tegengekomen. Ik heb geleerd dat ik op moeilijke momenten mijn emoties moet tonen, omdat ik er anders in blijf hangen. Voor mij werkt het op moeilijke momenten om mijn emoties te tonen, muziek te luisteren, te schrijven en weer door te gaan. In ieder geval is het belangrijk om niet in zo’n moeilijke moment te blijven hangen. Raap jezelf bij elkaar en heb vooral geen medelijden met jezelf. Zelfmedelijden is je grootste vijand. Ik heb gelukkig niet veel van die moeilijke momenten gehad doordat ik heel erg optimistisch ben gebleven. Voor de operatie had ik mezelf voorgenomen dat ik hoe dan ook positief zou blijven en zou doorzetten. Ik kan denk ik wel zeggen dat dat gelukt is. Door elke dag te zien als een stap in de goede richting ging ik ook echt snel vooruit. Ik was al heel erg snel weer ‘de oude’. Ik heb doorgezet door te denken aan het resultaat, te genieten van de momenten met mijn vriendinnen, naar buiten te gaan en door me bewust te zijn van mijn negatieve gedachtes en deze om te zetten in positieve gedachtes.

Ik heb dus zeker wel iets geleerd in mijn herstelperiode. Ik denk dat optimistisch zijn een les is voor mijn hele leven. Positief denken lijkt misschien heel moeilijk, maar dat is het niet. Wees je bewust van de momenten dat je negatief denkt en geef jezelf een schop onder je kont; blijf er niet in hangen! Besef je dat er altijd mensen zijn op deze wereld die het vele malen zwaarder hebben en dat het allemaal wel meevalt. Wij moeten dankbaar zijn voor alle mooie dingen in het leven in plaats van treuren om de dingen die we niet hebben. Het liedje dat ik veel heb geluisterd afgelopen weken en dat mij keer op keer liet beseffen dat ik niet moest zeiken, maar gewoon door moest gaan is het liedje Vandaag van Diggy Dex.  In dit liedje zingt hij: ‘ Het gras dat is altijd groen, sproei wat je kan om te bloeien’. Mijn boodschap aan jullie is dan ook om het gras zo veel mogelijk te laten bloeien. Laten we allemaal bloeien door door te zetten in moeilijke tijden en alles uit het leven te halen. Geniet van de dingen die je wel hebt in het leven en maak van elke dag een feestje. Feesten jullie met mij mee?

Bedankt voor het lezen!

Links: voor de operatie, Rechts: na de operatie (excuses voor de slechte kwaliteit)

Sharing is caring!