Acceptatie

Voordat ik deze blog begin wil ik jullie even mededelen dat 10 oktober het nieuwe blad van ‘fashionchick Girls’ uitkomt. Hier staat een interview in met mij over schisis, geïnteresseerd?

 

‘6 weken na de operatie’

Wanneer je word geboren met een schisis ben jij niet degene die er op dat moment last van heeft. Je bent nog te klein om te realiseren dat je anders bent. Je hoeft jezelf nog niet te accepteren. Maar geaccepteerd worden moet je zeker. Het enige wat je nodig hebt als baby naast schone luiers, eten en slaap, is liefde. Dat is iets wat elke baby kan voelen. Zich geliefd voelen. Hier hoort geaccepteerd worden ook bij. Ik had het geluk dat mijn ouders gelukkig waren met mij, met of zonder schisis. Wat het ook was, ze vinden mij net zo prachtig als mijn zusje en broertje.

Op de basisschool heb je het ook nog niet echt door. Je geeft je spreekbeurt over schisis, terwijl je zelf amper weet wat het onderwerp inhoud. Ook een klein kind wil zich geliefd voelen. En ja, als klein kind voel je die dingen ook. Liefde en acceptatie.

Naarmate je ouder wordt begin je te snappen wat er nou daadwerkelijk met je aan de hand is. Dit is het harde deel van het traject. Meestal ga je dat pas snappen als het je op de harde manier wordt geleerd. Platneus, haas of Voldemort worden dan ook naar je hoofd geschreeuwd. Als andere laten weten en laten zien dat jij anders bent, ga je je ook anders voelen. Ik was toen al dat meisje dat voor haar problemen wegrende. Als klein meisje heb ik dan ook gezworen dat ik nooit van mijn leven Harry Potter zou kijken. Deze gave films associeerde ik met pestkoppen en Voldemort. Ik wilde niet eens weten met wie of wat ik werd geassocieerd.

Ik werd steeds ouder en hoe minder problemen andere met mijn schisis hadden, hoe meer problemen ik er zelf mee kreeg. Het was iets waar ik de schuld op ging afschuiven. Als een meisje me aankeek, kwam het door de schisis. Ze vond het vast raar, een meisje met een platte neus. Als ik werd afgewezen door een jongen, dan kwam het ook door de schisis, ik bedoel maar, als je kon kiezen tussen een meid met een raar gezicht of een meid met een normaal gezicht, wie zou dan mooier zijn? De schisis maakte een steeds groter deel uit van mijn leven. Het voelde als een rugzak met stenen, die ik elke dag maar mee moest meesjouwen. Daar koos ik toch onderbewust zelf voor, want ik had ook die rugzak ergens neer kunnen dumpen. Dat zou een hele last van mijn schouders zijn.

Dus ik zat te denken, hoe ga ik dit probleem aanpakken? Hoe ga ik ervoor zorgen dat ik mezelf kan accepteren? Die oplossing kan ik je nog steeds niet geven. Ik denk eigenlijk niet dat er 1 bepaalde oplossing is. Operaties, andere die me accepteren, een vriendje krijgen? Ik zal eerlijk zijn, het heeft allemaal een beetje bijgedragen aan mijn acceptatieproces. Het afronden van dit proces is me helaas nog niet gelukt, daar is wel iets meer voor nodig. Wat? Dat weet ik niet.

Zoals jullie misschien wel weten ben ik 19 april weer onder het mes gegaan. Mijn laatste operatie is toen uitgevoerd, de neuscorrectie. Kort samengevat: Ik heb 11 dagen een maskertje gedragen. Het zag er niet uit, maar het kon me vrij weinig schelen. Ik ging naar school en kwam gewoon in het openbaar. Echter keek wel iedereen me na. Waarschijnlijk had iedereen de zelfde vraag in zijn hoofd: “Wie heeft haar nou weer in elkaar geslagen?” Ik kan ze zeker geen ongelijk geven want zo zag het er ook echt uit.

Na 11 dagen mocht ik eindelijk terug naar het ziekenhuis. Mijn masker ging er eindelijk af! Toen de verpleegkundige mijn masker er voorzichtig had afgehaald mocht ik dan eindelijk in de spiegel kijken. Mijn eerste reactie? ‘Ik lijk net een dolfijn!!’ Dit kwam natuurlijk nog door de zwelling maar ergens was ik in eerste instantie toch teleurgesteld. Ik dacht, ik had z’n schattig neusje, waarom heb ik het veranderd in een dolfijn! Na een paar weken kwam ik terug op deze opmerking. Ik vond mijn neus prachtig, het stond eindelijk recht, ik was eindelijk normaal.

Toch is er een klein stukje bot verschoven. Waarom kon mijn stukje rib niet gewoon op zijn plek blijven zitten, dacht ik. Ik was teleurgesteld en ging er me aan storen. Een paar weken later ging ik naar de plastisch chirurg. Ik kaartte het aan en wat hij zei is me nog altijd bijgebleven.

‘Anne, ik ga nu niet praten tegen je als een chirurg maar als mens. Als een kind wordt geboren met een schisis geloven hun ouders dat wij, het als chirurgen weg kunnen toveren. Dat kan niet, je zult er altijd iets van blijven zien. Toen jij werd geboren, met een klein neusje, met te weinig weefsel hadden we niet verwacht dat het eindresultaat zo mooi zou worden. Het hele schisis team heeft er alles aan gedaan. Het wordt echt eens tijd om jezelf te accepteren.’

Ik kwam thuis en dacht, misschien heeft hij wel gelijk. Niemand is perfect. En eerlijk gezegd ben ik ook ontzettend klaar met al de operaties, pijn, ellende, onzekerheid en het nemen van risico’s. Ik moet erg gewoon mee leren leven, punt uit.

Sharing is caring!

5 Reactie's
  • Sevenja Verhagen
    Geplaatst op 18:29h, 27 september Beantwoorden

    Wat een prachtig geschreven stuk! Zo helder beschreven en precies de kern! Een worsteling die ik herken met een prachtige reflectie die me hard raakt. Dank voor deze blog!

  • Truus Dingemanse
    Geplaatst op 18:31h, 27 september Beantwoorden

    Anne. Ik ken je nog niet zolang maar maakte wel je struggel mee na je laatste operatie. Ik vind je een geweldige meid en hoop dat je door jezelf stapsgewijs te gaan accepteren zoals je bent je ziet wat voor mooie mens en toekomst je hebt. Kijk niet om. Je rugzak bewaard alles wel maar kijk vooruit en pak je levenslessen uit je rugzak eruit als je ze nodig hebt.
    Kortom ik zie je graag.

  • Bibi
    Geplaatst op 22:40h, 27 september Beantwoorden

    Wat ben ik ongelooflijk trots op jou!
    Je bent enorm sterk en worstelt je overal doorheen.
    Ik heb je afgelopen jaren enorm zien veranderen en zien groeien. Je bent steeds minder onzeker geworden. Natuurlijk blijf je je onzekerheden houden, maar je hebt ze leren te omarmen. Dat is al onwijs knap van je.
    Ga zo door lieve schat. ❤️

  • Marian Kuijpers
    Geplaatst op 12:07h, 29 september Beantwoorden

    Wees jezelf , er zijn al zoveel anderen . Prachtig en open geschreven …. net als jij xxx

  • Corne kuojpers
    Geplaatst op 13:11h, 13 november Beantwoorden

    Niks mis met jou. Komt helemaal goed. Miss. Moet je ff wat ouder worden om er je niet meer aan te storen…x

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.