Gastblog An-Sofie

Ik wil graag starten met mezelf voor te stellen, ik ben An-Sofie Platteeuw en ben nu 22 jaar 23 wordende. Ik woon in België. Over mijn leventje tot nu toe kan ik heel veel vertellen. Van de ene operatie naar de andere, alles is routine geworden. Ook bij elke operatie kwam een ontsteking nadien tegemoet.

Ik startte een reeks van operaties aan mijn 5 weken. Van de andere ertussen weet ikzelf niet zo veel meer. Ik weet alleen dat het uiteindelijke resultaat uitkomt op 14 operaties.

Bottransplantatie

Op mijn elfde had ik mijn kaakoperatie of de bottransplantatie zoals wij het noemen. Dat was op mij verjaardag dus 28 november in het jaar 2006. Dan had ik ook al pech, Wij kwamen om 7 uur aan in het ziekenhuis voor de operatie. Pas om 16 uur was het uiteindelijk mijn beurt voor de operatie, met als gevolg dat ik een razende honger had. Als ik terug kwam uit recovery bleek dat de sint was langs geweest, ook dit had ik gemist. Hierna mocht ik 4 weken niet naar school. Door dit verlies kozen mijn ouders ervoor om mij het vierde leerjaar, in Nederland groep 7 genoemd, opnieuw te doen.

Het gepeste/ verpeste leven

En toen werd mijn hele leventje al snel helemaal over hoop gehaald. Ik veranderde van school en werd al van de eerste dag gepest. Mijn schoolleven ging al snel van leuk naar helemaal niet leuk. De ene na de andere begon tegen me te schelden en noemde me lelijk, dikke neus, slang,…. Deze woorden en zoveel meer heb ik in mijn lager onderwijs mogen aanhoren. Na het lager ging ik door naar het secundair onderwijs, daar ging alles verder en

werd soms erger. Ikzelf kreeg een zeer lelijke periode en vond dit ook van mezelf, het gepest werd alleen maar erger.

In mijn derde secundaire veranderde ik van school, daar werd er al minder gepest vanuit de hele school maar meer vanuit het beroepsonderwijs alleen. Het was eigenlijk nog een moeilijkere periode door de operaties, het gepest en het weg weer gesleur van Gent naar huis. Al deze pijn werd gelukkig wel verzacht door mijn toenmalig grote droom om in het Sjaloomkoor te mogen zingen.

Dit verminderde elke week de dinsdag al mijn pijn. De dinsdag negeerde ik al het gepest en ging met een groot hart naar Sjaloom, waar ik ook een mooie vriendenvriendengroep had en waar iedereen ervoor elkaar was. Dankzij Marleen Annemans, de dirigent en steun van Sjaloom, ben ik meer voor mezelf beginnen opkomen en vechten.

Vele avonden buiten de dinsdag ging ik met de fiets of te voet naar huis, ik was heel de weg aan het wenen. In die school werd het gepest niet meer enkel mentaal maar ook fysiek. De medeleerlingen begonnen ook de schoppen en slaan. Dit niet alleen, in de winter werd er meermaals sneeuw in mijn gezicht gesmeerd, zodat ik dan misschien een mooier gezicht zou krijgen. In tegendeel, de dagen dat ze dit deden zat ik een hele dag knal rood, door het verbrandt zijn van de ijskoude sneeuw.

Kaakoperatie

Gelukkig vielen in die periode mijn 2 zwaarste operaties. De kaakoperatie (bovenkaak naar voren plaatsen) verliep in het begin zeer goed. Ik begon me al veel zelf zekerder te voelen. Het was een lastige periode want ik kon 2 weken niet deftig eten of drinken en had enkel een klein gaatje om te eten of drinken. Hierdoor verloor ik 10 kilo en had het moeilijk met wandelen door flauwtes. Maar na deze periode was het toch enkele maanden veel beter, er waren al heel wat minder pesters enkel de hardnekkige bleven. Hier kwam natuurlijk nog iets bij, na enkele maanden waren mijn kaken soms nog zeer gezwollen en zeer pijnlijk, bleek dat ik allergisch was aan titanium. Dat waren de plaatjes die mijn kaak moesten vastzetten. Gelukkig waren ze al goed vastgezet en konden die er al snel weer uit.

Door mijn veranderd gezicht, voelde ik me zekerder, had ik toen al een paar vrienden en minder pestende mensen.

Neusoperatie

Twee jaar nadien kreeg ik mijn neusoperatie. Ik kan toch zeggen dat dit voor mij de zwaarste was. Ik kwam in het operatie kwartier helemaal klaar voor de operatie, de eerste keer zonder papa mee, bleek dat een stagiaire mijn infuus moest insteken.  Zoals gewoonlijk begon zij met het bandje te spannen om dan in de ader te kunnen prikken met het infuus. Maar dit verliep niet zo, ze spande het bandje en moest dan wachten op haar mentor (de anesthesist) maar doordat hij aan de telefoon was duurde het zeer lang. Wanneer de dokter er eindelijk bij was kon de stagiaire prikken. Het prikken moest plots snel gebeuren want mijn arm zag al helemaal paars en ik was al aan het wenen. Door dit voorval voegden ze al een kalmeer middeltje toe om rustig te worden. Aangezien ik al redelijk rustig geworden was en redelijk suf was heeft Dr. Roche me toch zeer snel wakker gekregen nog voor de operatie. Zij kwam toe en nam de lakens weg om te kijken naar mijn buik. Ik panikeerde volledig want ik was daar voor mijn neus en niet voor mijn buik. Doordat ik opnieuw panikeerde haalden ze mijn papa erbij om mij te doen kalmeren, wat vrij snel lukte natuurlijk. Toen kon Dr. Roche haar uitleg geven, ze wou namelijk vet uithalen om in mijn kaak te steken want anders werd deze heel plat. Nadien lag ik 3 uur lang op de recovery want ze waren me vergeten, klaarwakker en scheel van de honger en dorst. Zeer blij was ik wanneer ze me na 3 uur eindelijk kwamen halen.

Wanneer ik op de kamer voor het eerst naar het toilet ging, ontdekte ik dat ze helemaal geen vet uit mijn buik gehaald had (liposuctie), maar uit mijn beide knieën. Uiteindelijk heb ik de moment zelf en de eerste weken meer last gehad van mijn knieën dan van mijn neus. Nu 5 jaar later kan ik soms ook zeer veel last hebben van mijn neus bij minder goed weer of bij de vele verkoudheden. Ook ademen lukt nog steeds maar door één neusgat. In mijn verhemelte heb ik ook nog steeds 2 kleine gaatjes, maar ik let op met wat ik eet of drink. Ik hap ook nog steeds zeer veel lucht maar dit hangt samen met mijn reflux.

Na al deze operaties mag ik wel zeggen dat ik zeer veel mooier geworden ben en voel ik me veel beter in mijn vel.

“de droom van Kaat werd realiteit”

Muziek is voor mij de allergrootste verandering van mijn leven geweest. Ik zat al jaren in een koor, maar echt muziek maken deed ik niet. Ik startte met aparte zanglessen in 2010 en in 2011 startte ik met notenleer. Ik koos een instrument waar ik zo zo zo trots op mag zijn… Dwarsfluit. Oja, ik maakte de droom van Kaat waar. Ik leerde dwarsfluit spelen met hart en nieren zoals ze het zeggen en ik kan me hier ook volledig in uiten, al gaat het de ene dag veel beter dan de andere. Want alles hangt af van hoeveel lucht er die dag ontsnapt. Hierna ben ik gestart met gitaarlessen en nu inmiddels ook met harplessen, ook een deel uit het boek. Al moet ik eerlijk toegeven dit is allemaal toeval.

 

Ik kwam in de beste vriendenkring die ik me kon voorstellen terecht. Ik kwam in de harmonie van Oostrozebeke terecht en ik mag met veel tevredenheid zeggen dat ik mij daar goed voel. Iedereen komt overeen met iedereen en de vaste bende is ook altijd van de partij.

Als laatste wil ik nog een citaat van dokter Roche toevoegen;

“Je moet geluk hebben waar je wiegje niet staat.”

Sinds ik het zo bekijk en muziek speel ben ik veel open gebloeid en durf ik al heel wat meer dan er voor. Ik wil dan ook iedereen meegeven dat je vooral jezelf moet zijn en je je absoluut niet mag laten doen.

Niemand is het waard om gepest te worden, iedereen verdient zijn eigen prachtige leventje!

 

Zeer veel groetjes

An-Sofie x

Sharing is caring!

Geen reactie's

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.