Bibi: Een uitzondering, de nationale TV-Paashaas, Mimi

In een halfjaar kan heel veel gebeuren. Afgelopen halfjaar startte mijn eindexamenjaar, ben ik naar Rome geweest, heb ik mijn kerstgala gehad en zo zijn er nog veel meer dingen gebeurd in deze zes maanden. Echter wil ik het daar vandaag niet over hebben. Vandaag heb ik het over zwarte stranden, mijn kaakoperatie, een nieuwe operatie en de nationale TV-Paashaas. Het verband tussen deze zaken zal jullie gauw genoeg duidelijk worden aan de hand van een flinke hoeveelheid leesvoer. Veel leesplezier!

‘Ik zie niks meer’                                                                                                                                                                    Op 4 juli 2017 had ik mijn kaakoperatie. Ik was goed voorbereid, als je überhaupt kan spreken van enige voorbereiding op een operatie, en voelde me goed alvorens de operatie. Het herstel van deze operatie is eigenlijk heel goed verlopen. Ik liep weliswaar een paar weken als een soort paasei met een  ijszak om mijn hoofd (in verband met de zwellingen)en at alleen vloeibaar voedsel, maar er bestaan veel ergere dingen in de wereld. De pijn viel vergeleken met de andere operaties reuze mee. Hetgeen wat ik had onderschat was de vermoeidheid en het energie-level. Na de kaakoperatie ben ik lang erg moe geweest. Ik ben iemand die altijd wat wil doen. Mijn agenda zit altijd bommetje vol en daar houd ik van. Ik houd van drukte, van afwisseling, van alles uit het leven halen. Wanneer dat niet kan doordat je lichaam niet meewerkt, is dat best pittig. Ik ging wel na een paar dagen naar buiten, de natuur in. Dat vond ik echt heerlijk. Na een paar weken was ik het zat om niet te kunnen sporten. Vol goede moed begon ik thuis rustig aan door wat buikspieroefeningen, pushups en andere oefeningen te doen. Na enkele minuten werd het zwart voor mijn ogen. Ik zag letterlijk helemaal niks meer. Dat was dus iets te veel gevraagd.

Een paar weken na mijn kaakoperatie gingen we op vakantie naar het prachtige Canarische Eiland La Palma dat bekend staat om de zwarte stranden en vulkanen. Mijn moeder, zus en ik besloten de steilste vulkaan te beklimmen. Mijn zus had eigenlijk geen zin, maar mijn moeder en ik wisten haar toch te overtuigen door ons enthousiasme. Ergens in mijn hoofd dacht ik wel aan mijn slechte conditie door de operatie en aan mijn snelle  vermoeidheid, maar ik stopte het weg, hield mijn mond en begon aan de klim.

Ook dat was niet zo slim. Halverwege de vulkaan werd het alweer zwart voor mijn ogen. Mijn oren piepten en bonkten, ik voelde steken in mijn hart, was kortademig en zag helemaal niks meer. De tocht moesten we afmaken om bij de auto terug te komen. Met heel veel tussenpozen en zwarte vlekken voor mijn ogen zijn we er toch gekomen. Soms overschat je jezelf. Dat is niet altijd goed, maar het is naar mijn mening altijd beter dan jezelf onderschatten. Je moet jezelf niet onderschatten, maar geloven in jezelf. Uit bovenstaande anekdotes blijkt echter wel weer dat ik soms net iets te veel  geloof in mezelf.

Afgezien van deze gebeurtenissen, is het herstel van de kaakoperatie eigenlijk zeer voorspoedig verlopen. Het was soms moeilijk, maar ik had er zelf voor gekozen. Voor de mensen die voor mij zorgden was het soms ook zwaar, want er moest tijdelijk veel aangepast worden in het leefpatroon (denk aan voedsel bereiden, thuis blijven etc.). Er is echt top voor me gezorgd en daar ben ik mijn familieleden en vrienden heel dankbaar voor.

Het resultaat van de kaakoperatie                                                                                                                                 Het resultaat van de kaakoperatie is beter dan ik had verwacht. Ik had een onderbeet van 9 millimeter, maar door mijn bovenkaak 6 millimeter naar voren te doen en mijn onderkaak 4 millimeter naar achteren, is die onderbeet geheel verdwenen.

Mijn bovenkaak staat nu  voor mijn onderkaak en mijn boventanden zijn eindelijk te zien, yes! Wat ben ik daar blij mee en wat vind ik het ontzettend knap dat dit allemaal kan en mogelijk is. Ik ben heel dankbaar dat de kaakchirurg dit heeft kunnen doen. Het eindresultaat zal over een aantal maanden zichtbaar zijn. Dan mag namelijk mijn beugel eruit en hoef ik nooit meer een beugel te dragen overdag na tien jaar bij de orthodontist te hebben gelopen. Wat zal dat een ervaring zijn! Ik ben onwijs nieuwsgierig en kijk er heel erg naar uit!

Mimi                                                                                                                                                                                            Na de kaakoperatie ging praten heel erg moeizaam. Mijn kaken stonden tijdelijk op elkaar, dus zo gek is dat ook niet. Echter merkte ik dat praten nog steeds heel moeilijk voor me was toen de kaken  van elkaar af mochten. Ik vertrouwde het niet en besloot contact op te nemen met mijn logopedist van vroeger. Ik heb namelijk van mijn 3e tot en met mijn 6e levensjaar logopedie gehad in verband met mijn hazenlip en ging elk halfjaar naast de ‘gewone’ logopedie naar de logopedist van het schisisteam.

Ik nam dus contact op met de logopedist van het schisisteam. Echter kon hij mij nog niet helpen, omdat ik recentelijk geopereerd was. Het praten heeft tijd nodig om te herstellen. Daarom moesten er (volgens mij) twee maanden voorbij zijn voordat we objectief konden oordelen over mijn spraak.

In de tussentijd gebeurde er veel. Zo ging ik met Stichting Landmerk naar Rome om cursussen te volgen over de kunst van het overtuigend spreken: retorica. Grappig genoeg kostte praten mij toen juist veel moeite. Ik heb iedereen van de groep hierover ingelicht, zodat iedereen op de hoogte was. Elke dag speechten we. Het was echt een geweldige tijd. Ik heb heel veel leuke en lieve mensen ontmoet en onwijs veel geleerd.

Ik merkte wel dat het praten heel erg vermoeiend voor me was. Ik moet me veel meer inspannen om verstaanbaar te zijn dan voor de kaakoperatie en zelfs wanneer ik me volledige inspan, zijn sommige woorden nog niet te verstaan. Na de kaakoperatie, ben ik heel erg bewust gaan praten. Ik moet me inspannen, me concentreren en naar de juiste woorden zoeken. Sommige woorden probeer ik te vermijden, omdat ik bij die woorden merk aan mijzelf en degene tegen wie ik praat dat het niet te verstaan is. Zo zoek ik naar de juiste woorden om zo goed mogelijk verstaanbaar te zijn. Het gaat eigenlijk prima, maar ik merk wel dat praten me veel meer moeite kost en het is erg frustrerend om sommige klanken gewoon echt niet te kunnen uitspreken.

Het gaat vaak al mis bij de ontmoeting met een persoon. Tegenwoordig verstaat men Mimi in plaats van Bibi. Aangenaam dus, ik ben Mimi.

 

De nationale Tv-Paashaas                                                                                                                                        Ondanks het feit dat het praten moeilijker gaat dan normaal, weerhoudt me er dat niet van om te praten. Ik zie mijn hazenlip niet als een beperking, dus beperkt het me ook niet in mijn leven. Toen mijn docent Latijn me vertelde dat er een retorica wedstrijd in Tilburg was, besloten een klasgenoot en ik om hieraan mee te doen. We kregen telkens een halfuur de tijd om volgens een bepaalde opdracht een speech te schrijven. Op een gegeven moment was het mijn beurt weer om te speechen. Voor de opdracht moest ik een keus maken uit een hele hoop aparte banen en door middel van een speech tonen waarom ik de perfecte sollicitant zou zijn voor deze baan. Tussen alle banen vond ik de nationale Tv-Paashaas. Zodra ik die baan zag, wist ik het: dit gaat hem worden!

In mijn speech verwerkte ik veel zelfspot over mijn hazenlip. Iemand met een hazenlip is toch immers de perfecte kandidaat voor de rol van de nationale Tv-Paashaas? Ik vind zelfspot leuk, maar ik bespot nooit de hazenlip van een ander, want ik weet dat dat als kwetsend kan worden ervaren. Zelfspot is een manier om met mijn hazenlip om te gaan. Het is niet zo dat ik mijn verdrietige gevoelens verberg achter de grapjes, want ik ben ook eerlijk over de minder leuke kant van mijn hazenlip. Ik vind het gewoon leuk om af en toe wat van mijn zelfspot te tonen. Zelfspot is een manier om open met mijn hazenlip om te gaan. Ik denk dat het heel belangrijk is om open te zijn over je hazenlip, want zo ontstaat er geen onduidelijkheid over de oorzaak van bijvoorbeeld je platte neus, aparte lip of je bijzondere manier van praten. Die openheid uit zich bij mij soms in de vorm van zelfspot. De jury kon dit blijkbaar wel waarderen, want onze speeches werden beloond met een tweede prijs!

Stel dat jullie het leuk vinden om in de vorm van een blog mijn speech over de nationale Tv-Paashaas te lezen, laat het me dan vooral weten!

Een nieuwe operatie                                                                                                                                                             Na enig verloop van tijd had ik op eigen verzoek een afspraak bij de logopedist van het schisisteam. Ook hij hoorde dat ik minder goed praatte en besloot met een cameraatje via mijn neus op mijn gehemelte te kijken. Ik moest een aantal klanken uitspreken en hij keek wat er gebeurde met mijn gehemelte. Blijkbaar sluit mijn gehemelte de mondholte niet goed af van de neusholte, wat bij bepaalde klanken wel noodzakelijk is. Doordat dit niet gebeurt, verlies ik lucht via mijn neus waardoor ik minder goed te verstaan ben. Mijn bovenkaak is dus naar voren gegaan, maar mijn gehemelte ook waardoor het nu te kort is en ik een soort ‘gat’ achterin mijn mond heb dat normaal gesproken afgesloten moet kunnen worden (maar bij mij nu dus niet).

Dit zou eventueel alleen maar opgelost kunnen worden met een operatie.

Dit nieuws had ik niet verwacht. Ik dacht dat de oorzaak van het moeizame praten was dat mijn tong moest wennen aan de stand van mijn kaken, maar dat bleek niet zo te zijn. Dit had ik niet verwacht, omdat ik door de artsen niet ben ingelicht over dit risico. Dit, het naar aanleiding van de kaakoperatie niet meer afsluiten van de neusholte van de mondholte door het gehemelte, komt bijna nooit voor, maar er zijn altijd uitzonderingen. Ik ben Bibi en ik ben zo’n uitzondering.

Bij de logopedist maakten we een afspraak met het schisisteam. Bij het schisisteam zouden we te horen krijgen of een spraakverbeterende operatie mogelijk zou zijn. Op vrijdag 15 december vond deze afspraak plaats. Gelukkig is het mogelijk mij te opereren. Daar ben ik echt onwijs blij mee! Natuurlijk is het niet fijn om te horen dat je weer geopereerd moet worden, als je denkt na de kaakoperatie klaar te zijn met al je operaties, maar ik was toch ook wel weer erg blij en opgelucht. Dit was het nieuws wat ik wilde horen, want ik wil graag weer beter praten. Natuurlijk grijp ik deze kans, want ik heb niks te verliezen. In het slechtste geval verandert er niks aan mijn spraak na de operatie, in het beste geval praat ik zelfs nog beter dan voor de kaakoperatie. Dat zou natuurlijk geweldig zijn, maar ik hoop nog nergens op, want dan kan  ik ook niet teleurgesteld zijn.

Wat er precies tijdens deze operatie gaat gebeuren hoor ik in januari. Ik kan al wel vertellen wat er ongeveer gaat gebeuren. Ik weet niet of ik alles goed begrepen heb, dus wellicht staat hier deels verkeerde informatie. Echter hebben jullie wel zo een beeld van de operatie.

Deze spraakverbeterende operatie zal bestaan uit de volgende twee delen:

  1. Een spier in mijn (zachte) gehemelte zal verbonden worden met een andere spier, waardoor hij verlengd wordt en beter zijn functie kan verrichten. Zo zou ik beter moeten kunnen praten.
  2. Mijn gehemelte zal verlengd worden met delen uit mijn wang. Deze delen worden achter bij mijn gehemelte geplaatst, maar moeten wel eerst drie weken verbonden blijven met mijn wang wegens de doorbloeding. Als dit niet gebeurt sterven ze af. Vanwege de verbinding tussen mijn wang en de delen in het gehemelte, moeten mijn kaken uit elkaar blijven. Ik mag de verbinding niet doorbijten, want dan stopt de doorbloeding, sterven de nieuwe delen in mijn gehemelte af en verandert mijn spraak niet. De kaken blijven uit elkaar door een doorzichtig plaatje en een blokje.

Deze operatie zal redelijk uitgebreid zijn en een herstel van ongeveer drie weken vergen. Waarschijnlijk zal de operatie ergens na mijn eindexamens plaatsvinden, want ik wil niet in mijn eindexamenjaar worden geopereerd.

Beter praten                                                                                                                                                                  Eigenlijk kijk ik vooral uit naar de operatie. Ik probeer niet veel te verwachten, dan kan het ook niet tegenvallen. Ik hoop natuurlijk dat ik door deze operatie vooruitgang zal boeken en beter zal praten, want daar houd ik wel van! Dat hadden jullie denk ik al wel gezien wegens de enorme lengte va n dit artikel, haha ;)!

In ieder geval gaat het goed met me. Mensen verstaan weliswaar Mimi en moeten soms veel moeite doen om me te verstaan, maar door hierover te vertellen en zo dus open te zijn, is er gelukkig veel begrip voor. Wees dus open over wat je hebt, dat wordt beloond. Laat je niet beperken in je leven doordat je wat moeilijker praat of er anders uitziet, dat is nergens goed voor. Je bent wie je bent en daar mag je trots op zijn.

Ik ben Bibi en ik ben een trotse nationale Tv-Paashaas.

 

Bedankt voor het lezen, een fijne Kerst en alvast een gelukkig Nieuwjaar!

Sharing is caring!

2 Reactie's
  • Jeanine Boonstra
    Geplaatst op 16:42h, 24 december Beantwoorden

    Wat een mooi en duidelijk stuk weer! Wat een super doorzetter en positivo ben je toch ! Zo trots op jou!???

  • els boonstra
    Geplaatst op 16:51h, 24 december Beantwoorden

    omi piep heeft ook dit weer gelezen geweldig goed verslag complimenten alom.
    tot morgen allemaal.

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.