Het kappersschort, kapje en de tandarts

In deze blog beschrijf ik wat opvallende gebeurtenissen tijdens operaties en wat ik daaraan heb overgehouden. Dit is een spontane blog zonder dat het heel goed is uitgedacht of een bepaald doel heeft. Bevalt het en zou je nog meer van dit soort blogs willen lezen? Laat het weten in de reacties!

De kapper

Ik was vroeger altijd bang voor de kapper. Niet voor de vriendelijke kapster die mij in bedwang probeerde te houden. Niet voor de scherpe schaar in haar hand, maar voor het schort wat je altijd aan moet om de afgeknipte haren niet overal te laten verdwijnen.

Het stoeltje mocht nog zo leuk versierd zijn, of in de vorm van een gave helikopter, ik wilde er niet in/op zitten. Nu ik er zo aan terugdenk heb ik medelijden met die arme kapster die er helemaal niks aan kon doen, maar ook eerbied dat zij mij op de een of andere manier toch heeft kunnen knippen. Ook mijn moeder moet er in die tijd erg tegenop hebben gekeken om as het tijd werd om mijn haren weer eens te laten knippen. Maar toch kwam ik er altijd wel met een mooi knipt koppie weer vandaan.

Nu vraag je je zeker af, waarom zou je in godsnaam zo bang zijn voor een kappersschort? Daar heb ik de volgend verklaring voor: wanneer je geopereerd wordt (wat ik door mijn schisis maar al te vaak heb moeten doorstaan) moet je een aantal uur voor de operatie in het ziekenhuis zijn voor de laatste checks en om je voor laten bereiden op de operatie. In die tijd kreeg ik als kind onder andere toverzalf waarmee de huid werd verdoofd, waar later de prik voor het infuus zou worden gegeven. Ook moet je je helemaal uitkleden en moet je een operatiehemd aan doen. Dan is het wachten op het bed tot de zuster aan komt lopen om je met bed en al richting de operatiekamer rijdt. Het ene ritje naar de OK kan ik mij beter herinneren dan het andere ritje.

Bij kleinere operaties moest ik zelfs lopen naar de operatiekamer met mijn moeder aan de hand. Die operatie herinner ik mij nog alsof het gisteren gebeurd was. Het was een operatie voor het plaatsen van buisjes in mijn oren om iets beter te kunnen horen. Ik moest samen met mijn moeder wachten in een soort wachtkamer waar ik druk bezig was met een tekening voor de dokter die mij zou opereren. Ik wilde namelijk per se niet verdoofd worden door middel van een kapje omdat ik daar ook al een trauma aan had overgehouden door de verschrikkelijke stank (ja, ik was en ben een gevoelige jongen!).  Gelukkig nam de dokter de tekening graag in ontvangst, iets wat waarschijnlijk voor de operatie ook wel besproken was, maar toch was het een vriendelijk gebaar.

Waarschijnlijk deed het kappersschort mij terugdenken aan al die verschillende operaties waarbij ik weer de operatiehemd aan moest doen, dat ik het bij de kapper al helemaal niet zag zitten!
Uiteindelijk ben ik eroverheen gegroeid en kan ik nu weer zonder problemen het kappersschort aan om mijn haar te laten knippen. Iets wat trouwens na het schrijven van deze blog snel weer moet gebeuren!

De tandarts

Een voordeel van al die verschillende behandelingen in het ziekenhuis is dat ik totaal geen angsten heb voor de tandarts. Sommigen mensen zijn geboren met stalen zenuwen die nooit bang zijn geweest voor de tandarts, ook zonder eerdere behandelingen. Maar ook ik kan nu elke soort behandeling aan zonder enige angst te hebben voor als bepaalde behandelingen wat naar kunnen zijn.  Ook wanneer ik een gaatje heb wat geboord moet worden of wanneer de mondhygiëniste aardig hard te werk gaat om mijn gebit weer netjes te krijgen kan ik daar goed tegen.

Mijn schisis en de daarbij horende behandelingen zijn een belangrijk onderdeel geweest van mijn jeugd en opvoeding. Maar alle ritjes naar het ziekenhuis en alle keren dat ik op de operatietafel heb gelegen waren het meer dan waard!

Sharing is caring!

Geen reactie's

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.