16 jul When you get worried, I’ll be your soldier

‘‘I’ll get it if you need it,                                                                                                                                                                            I’ll search if you don’t see it,                                                                                                                                                                  You’re thirsty, I’ll be rain,                                                                                                                                                                      You get hurt, I’ll take your pain.’

Deze tekst komt uit het lied ‘Soldier’ van Gavin Degraw. Bibi vindt dit een prachtig lied en ik, Lotte van de Loo, vind dat het goed laat zien hoe ik me over haar voel. Bibi, mijn kleine zusje, heeft me namelijk gevraagd een blog op deze site te plaatsen om de hazenlip eens van een ander perspectief te bekijken, letterlijk en figuurlijk.

Als grotere zus krijg ik de obstakels die zij met haar hazenlip te verduren heeft namelijk ook mee, maar dan ook een totaal andere manier.  Allereerst zal ik me even voorstellen: mijn naam is Lotte en ik ben Bibi’s grotere zus van achttien jaar oud. Bibi en ik schelen anderhalf jaar wat ons heel dicht bij elkaar heeft gebracht: we zijn niet alleen zusjes, maar ook beste vriendinnen. Dit klinkt cliché, maar is echt zo. Om jullie als lezers te overtuigen kan ik jullie wel wat voorbeeldjes noemen…

Alles van onze jeugd staat door ouders en grootouders vastgelegd op de toen nog veelgebruikte videoband. Daar was al te zien dat ik als anderhalf-jarig meisje erg verzot was op mijn kleine zusje. Altijd al heb ik ervan gehouden veel lichamelijk contact te krijgen en bij mijn zusje was dit, ondanks haar ‘andere mondje’ niet anders. Telkens weer wilde ik haar kusjes geven en mama vertelde me later dat ik ook nooit jaloers ben geweest op haar als baby wanneer zij meer aandacht kreeg.

Later kwam dit ook uit de doeken, omdat Bibi en ik eigenlijk nooit ruzie hadden. Op de basisschool hoorde ik vaak van klasgenootjes over ruzie met hun broertje of zusje. Zelf was ik dan altijd heel verbaasd, aangezien ik nooit ruzie met mijn zusje had.

Ik kom weer even terug bij de tekst uit het liedje. Als grotere zus voelde ik me namelijk ook erg verantwoordelijk over mijn kleine zusje: ik moest en zou haar beschermen. Gelukkig werd Bibi op de basisschool amper gepest met haar hazenlip, maar toch stond ik er als eerste bij als haar naam viel. Op een agressieve/bedreigende toon zei ik dan: ‘Wat is er met mijn zusje?’ . Terwijl het meestal positief was wat er over haar gezegd werd. Toch was ik blij dat ik altijd bij haar in de buurt was en haar kon helpen als het moest. Dit heb ik dan ook volop gedaan: toen ik naar groep 3 ging en Bibi in de tweede klas zat, leerde ik haar schrijven. Thuis hadden we namelijk een schoolbordje en vaak speelden Bibi en ik samen schooltje. Bibi’s felheid en perfectionisme kwam toen al naar boven, aangezien ze boos werd wanneer haar iets niet lukte (zoals het schrijven van de letter k). Deze felheid heeft ze nog steeds, waardoor ze gelukkig ook goed van haar af kan bijten.

Toen Bibi klein was, ging ze iedere week naar logopedie. Dit moest ook wel, omdat haar spraak anders was dan bij andere kinderen zonder hazenlip. Zelf had ik dit niet zo door: ik kon Bibi prima verstaan. Vaak werd ik dan ook boos als anderen mensen haar niet konden verstaan, maar dit was voor mij puur uit onbegrip en bescherming voor mijn zusje.

Het moment van loslaten is voor iedereen een moeilijk moment. Of het nou gaat om iemand die overlijdt, iemand die verhuist, iemand die verdwijnt uit je leven of zoals bij mij en Bibi: de overstap naar de middelbare school. Zelf ben ik net afgestuurd en heb het Gymnasium behaald. Bibi gaat nu naar de zes Gymnasium, maar heeft gekozen voor een andere school als ik. Aan de ene kant vind ik dit ontzettend goed van haar, aan de andere kant vond ik het moeilijk de controle van bescherming te verliezen en haar zo helemaal op eigen benen te laten staan. Op de middelbare school gaat het er vaak harder aan toe dan op de basisschool: mensen oordelen over je en omdat je gaat puberen ga je dit nog belangrijk vinden ook! Dit gebeurde dan ook bij Bibi en als ik eraan denk, komt er weer enorme woede in me naar boven. Ze kwam thuis met verhalen dat jongens haar hadden nageroepen op straat door “Bibi hazenlip” te zeggen of dat een jongen op school haar nasale manier van praten nadeed. Het verschil met de basisschool was er echter: het was al gebeurd en ik kon er niks meer aan doen. Elke keer als ze zoiets vertelde zei ik: ‘Als ik erbij was geweest, had ik ze op hun bek geramd. Als ik erbij was geweest, had ik ze eens even laten zien wie het laatst lacht. Als ik erbij was geweest, dan…’ Maar ja..ik WAS er niet bij. Het enige advies dat ik Bibi kon geven is het te negeren en ‘erboven te staan’, hoewel dat natuurlijk niet makkelijk is.

Inmiddels heeft Bibi geleerd erboven te staan en kunnen zowel zij als ik gelukkig altijd realiseren dat mensen die zulke dingen roepen zelf totaal geen weet hebben van wat ze roepen en ze dus eigenlijk best wel zielig zijn.

Zelf kijk ik enorm tegen mijn kleine zusje op. Als je dit letterlijk bekijkt, klinkt het natuurlijk best wel raar, maar het is wel zo: mijn zusje moest elke keer weer zware operaties doorstaan. Ik kan me nog goed herinneren dat ze bij één van haar laatste operaties bloed moest overgeven. Als zij geopereerd wordt, probeer ik me sterk te houden voor haar, maar op dat moment kon ook ik mijn verdriet even niet binnenhouden. Bibi is zo enorm sterk en zeurt bijna nooit, terwijl ik een enorme zeikerd ben net als vele mensen om mij heen. Van Bibi leer ik minder te zeuren, omdat het altijd erger kan.

Terwijl ik dit schrijf, is Bibi herstellende van haar kaakoperatie die zij iets meer dan een week geleden heeft gehad. De eerste keer voor mij dat ik volledig bij het hele proces aanwezig ben geweest. Aangezien ik achttien ben, is het voor mij toegestaan mee te gaan de operatiekamer in voor de patiënt, in dit geval Bibi, slaapt. Bibi koos mij dan ook in plaats van papa of mama en zo ging ik dan ook samen met de pedagogisch hulpverlener mee de OK (operatiekamer) in. Beide moesten we een pakje aan en een haarnetje om voor de hygiëne. Ook Bibi had een speciale ‘ziekenhuisonderbroek’ aan en een haarnetje om. Eerst werden we een wachtzaal ingereden, waar nog meer mensen lagen die  geopereerd moesten worden. Nadat er nog wat vragen aan Bibi gesteld werden, werden we dan ook gehaald om naar de operatiekamer te gaan. Er waren er enorm veel, waar ik me in eerste instantie erg over verbaasde. De pedagogisch hulpverlener vertelde me dat het pas was vernieuwd en dat was ook wel te zien toen we de kamer daadwerkelijk binnenreden: een groot hightech scherm en loungemuziek op de achtergrond.

Waar ik me overigens nog meer over verbaasde was het enorme aantal mensen dat in de operatiekamer stond! Assistenten van deze arts, assistenten van de andere arts, artsen zelf, etc. Bibi werd overgeplaatst van haar ziekenhuisbed naar het operatiebed en er werd nog wat over koetjes en kalfjes gepraat voor ze daadwerkelijk de narcose ingespoten kreeg. Net hiervoor verzocht Bibi een nummer van Nirvana te draaien en op Smells like Teen Spirit begon de narcose zijn werk te verrichten: Bibi sliep. Ik moest weer weg.

Dit was toch wel een heftig moment voor me, omdat ik haar wéér los moest laten in handen van professionals, maar wel wildvreemden voor mij.

Nu ligt Bibi beneden op de bank en naar omstandigheden gaat het redelijk goed met haar. De narcose is echter nog niet klaar met zijn werk wat ervoor zorgt dat ze soms nog vrij duf is. Desalniettemin slaat Bibi er zich goed doorheen. Eens een doorzetter, altijd een doorzetter. Hoewel, ook als het voor Bibi even niet meer gaat: I’ll be your soldier.

x-Lotte

Sharing is caring!