17 mrt Het laatste hoofdstuk

Het staat gepland, 19 april, Mijn laatste grote ingreep. De ingreep waar elk schisiskind zich vanaf de pubertijd al naar toe leeft. De finish, de afronding, de ‘ik ben er hierna eindelijk van af operatie’. De neuscorrectie. Aangezien mijn laatste operatie erg heftig was, vragen vele zich af waarom ik dit mezelf aandoe. Ik ga een paar zinnen quoten, die het afgelopen jaar tegen mij zijn gezegd. Door wie, waar en wanneer? Dat is natuurlijk niet boeiend. Sommige bedoelden zoiets goed, sommige niet. Sommige dingen kunnen veel harder aankomen dan dat je het bedoeld. Ik quote deze zinnen niet omdat ik wil dat dit niet meer tegen me wordt gezegd. Ik quote dit omdat ik wil dat jullie lezen wat er in mijn hoofd omgaat als ik zoiets hoor. Ik hoop dat jullie je na deze blog weer een stukje meer kunnen inleven.

De laatste operatie die ik heb gehad vond plaats op 7 februari 2017, dit is nu iets meer dan een jaartje geleden. Over deze operatie heb ik ook een blog geschreven. Het herstel van deze operatie was niet alleen erg lastig voor mij, maar ook voor de mensen om me heen. Mijn ouders gingen niet meer van huis weg, uit bezorgdheid. Mijn familie en vrienden hebben mij gezien op het zwakste punt in mijn leven. De super sterkte meid was veranderd in een zombie die amper kon lopen. Mijn vriendinnen zagen hoe erg ik het vond dat ik dingen moest missen zoals carnaval en verjaardagen. Ze moesten toekijken hoe ik alle spiegels in huis bedekte omdat ik mezelf niet wilde zien. Ik was eindelijk terug uit Amerika en alsnog was ik weg. Ik voelde me een monster met mijn dichtgenaaide lippen niet na dagen, weken, maanden, maar nu na een jaar kan ik eindelijk zeggen dat ik beter ben. Ik heb weer genoeg bloed in mijn lichaam en de krassen van de operatie worden langzaam littekens. Dit betekent echter niet dat het helemaal goed met me gaat. Er zijn persoonlijke dingen in mijn leven die allemaal in één keer samenkomen en daar heb ik het erg moeilijk mee.

‘Je hebt z’n mooi neusje, je hebt geen operatie nodig. Dit is wie jij bent en je zou er trots op moeten zijn!’ Dit is wat heel erg veel mensen tegen mij zeggen. Niet alleen familie of vrienden, maar ook docenten of mensen waar ik amper contact mee heb. Ik snapte niet waarom niemand inzag hoe verschrikkelijk het is om met iets te leven wat je niet kan accepteren. Dat is lastig. Maar nu snap ik het. Ze zijn gewoon bezorgd. Bang dat er iets mis gaat, bang dat het resultaat tegenvalt en dat ik er dan aan onderdoor ga. Bang dat ik weer verander in een zombie die niks kan, die niet naar buiten durft. Bang dat als ik niet voorzichtig genoeg ben, er iets gebeurd waardoor ik alles weer verpest. Ik ben bang omdat zij bang zijn. En dat helpt niet. Maar ik ga het doen, de operatie. Ik denk dat er maar één reden is, één manier die mij kan overtuigen de hele operatie te cancelen. Wat dat is maakt niet uit. Want het is niet mogelijk dat dat nog gaat gebeuren.

‘Met of zonder schisis, je bent prachtig.’ Blijkbaar zijn er wel jongens die ondanks mijn schisis toch wel verliefd op mij zijn geworden. Jongens die mij mooi vinden en mij kunnen accepteren, met of zonder schisis. Maar hoe moet ik verwachten dat iemand mij kan accepteren als ik dat zelf niet eens kan? Tot nu toe heb ik van twee jongens gehouden. Beide relaties zijn beëindigd. Elke keer weer zoek ik iets om de schuld op af te schuiven en vaak is de schisis de sjaak. Ik wil het niet geloven, maar het toch blijft het een struikelpunt.

‘Ik zag niet eens dat je een schisis had joh’ Dit hoor ik van veel vriendinnen. Ze zagen het niet. Dit zou een rede kunnen zijn dat ik de operatie niet zou doen. Maar om dat te doen zou ik eerst moeten geloven dat ze de waarheid spreken. Dat ze echt niks hebben gezien. Dat ze over de platte neus heen hebben gekeken en dit niet alleen zeggen omdat ze me niet willen kwetsen, snap je? Als ik in de spiegel kijk zie ik gewoon een mooi meisje met een vlekje op haar gezicht, en hoe erg ik dat vlekje ook probeer te verbergen voor andere, ze blijven het altijd zien. Vooral ik blijf het altijd zien, en dat is slopend. Je zult toch denken dat na 19 jaar ik er wel gewend aan ben, maar helaas.

‘Is deze operatie nou echt nodig, of doe je het alleen maar om mooier te worden?’ Mede schisis patiënte zullen deze opmerking wel herkennen. Ik snap waarom mensen de vraag stellen en ik snap dat mensen dit niet verkeerd bedoelen. Toch kan het voor ons ontzettend lullig overkomen. Ik kan me dan heel erg bevooroordeeld voelen. Als het niet nodig is, en niks met je gezondheid te maken heeft, waarom zou je het dan doen? Dat vragen mensen soms aan mij en ik vind het lastig om hierop te reageren. Maar ja, het enige waar het tegenwoordig om draait is perfectie toch? Ik ben gewoon één van de pionnen die meespeelt in dat spel.

‘Doe je deze operatie nou voor jezelf of voor andere?’ Ik durf hier eigenlijk niet eens eerlijk antwoord op te geven, maar toch ga ik dat doen. Het antwoord is in ieder geval beide. Ik wil dat ik mezelf mooi kan vinden, dat ik mezelf kan accepteren zoals ik net heb verteld. Maar dit is natuurlijk niet de enige reden. Ik zou liegen als ik zeg dat andere geen rol spelen in mijn keuze voor deze operatie. En ja, ik snap als dat lastig te begrijpen is, dat snap ik echt. Maar leef je in. Ik wil gewoon geen ‘Voldemort’ meer horen, als ik over straat loop. Ik wil ook een mooi neusje, zo’n neusje als mijn vriendinnen ook hebben. Mijn vriendinnen die wel goed genoeg zijn om de aandacht van de jongens te krijgen. Ik wil niet meer hoeven liegen tegen kleine kinderen dat ik over een steen ben gevallen, als ze aan mij vragen waarom mijn neus plat is.

Ik wil gewoon weten dat ik er alles aan gedaan heb om dit zo mooi mogelijk te krijgen. En DAN kan ik pas echt beginnen met accepteren.

Sharing is caring!