Hé lezer! Mijn naam is Yi en ergens in een klein dorpje in China genaamd Tianmen ben ik geboren met een enkelzijdige schisis. Zoals bij veel geadopteerden uit China is er niet veel bekend over mijn leven voordat ik in het weeshuis kwam. Behalve dat ik waarschijnlijk...
Yi
Ik ben Yi en op 15 augustus 1998 ben ik in een klein centraal gelegen dorpje in China geboren. Mijn eerste levensjaar heb ik in een weeshuis doorgebracht, op eenjarige leeftijd werd ik geadopteerd en sindsdien woon ik in Nederland. Mijn biologische ouders heb ik nooit gekend, de reden waarom ze mij toen hebben afgestaan zal ik misschien nooit weten, maar waarschijnlijk is de reden iets wat ik gemeen heb met de andere schrijvers, het hebben van een schisis.
Ik studeer ICT in de bruisende studentenstad Groningen. De stad is een plek waar ik als kind al vaak kwam. De herinneringen aan de vele ritjes naar het UMCG, de gesprekken met het schisisteam en de individuele afspraken met specialisten zijn mij altijd bijgebleven. Het is de stad waar ik mijn 17 operaties heb ondergaan – hierover straks meer, waar mijn uiterlijk is veranderd, en waar ik na ieder bezoek aan het ziekenhuis heb genoten van de Zweedse gehaktballetjes van de Ikea.
Mijn medische geschiedenis is uitgebreid. Iedere operatie die werd voorgesteld door het schisisteam heb ik ondergaan; het totaal kwam uit op 17. Lang niet allemaal kan ik ze mij herinneren maar een paar heb ik nog goed in het geheugen zitten. Zo weet ik nog dat ik in de derde klas van de Havo de kaak operatie heb ondergaan waarbij mijn bovenkaak een paar millimeter naar voren werd gebracht om mijn onderbeet te corrigeren. Later heb ik na het behalen van het eindexamen een lipcorrectie gehad en hierbij werd mijn bovenlip voller en meer symmetrisch. Toen ik naar het laatste jaar van mijn bachelor ging heb ik een neuscorrectie gehad, ging de neusademhaling veel beter en zag mijn neus er ook beter uit.
Normaal gesproken ben ik geen open boek maar bloggen is iets wat ik met passie doe. Een ervaring vastleggen door middel van schrijven is in mijn ogen iets puurs vooral als het om persoonlijke onderwerpen gaat. Bovendien vind ik het fijn om met lotgenoten te connecten.