04 feb Even voorstellen: Yi

Hé lezer! 

Mijn naam is Yi en ergens in een klein dorpje in China genaamd Tianmen ben ik geboren met een enkelzijdige schisis. Zoals bij veel geadopteerden uit China is er niet veel bekend over mijn leven voordat ik in het weeshuis kwam. Behalve dat ik waarschijnlijk na mijn geboorte ergens bij een bushalte in een mandje ben neergelegd om vervolgens gevonden te worden door de lokale politie, maar zelfs dat is niet zeker.

De reden waarom ik ben achtergelaten, heb ik nooit geweten. Was het mijn schisis? Het beeld van een geschrokken jonge Aziatische moeder die haar pasgeboren baby met een spleet tussen neus en bovenlip ziet, is vaak in mijn gedachten voorbij gekomen. Was het de één-kind-politiek en was ik de onverwachte nummer twee? Of waren mijn ouders arme boeren die gewoonweg niet het geld hadden om voor mij te kunnen zorgen? Wie zal het zeggen.

Ergens aan de andere kant van de wereld, in een klein Fries dorpje, was er een jong stel dat naast hun al geboren zoon graag nog twee kinderen wilde. Dit hoefde niet per se kinderen uit eigen land te zijn. Ook was het geen probleem als zij iets bijzonders hadden. En zo kwamen mijn zusje en ik in het plaatje. Na een lange procedure werd ik op éénjarige leeftijd geadopteerd door het Nederlandse echtpaar en maakte ik deel uit van het gezin. Twee jaar erna haalden we mijn zusje op, zij komt uit India.

In mijn kinderjaren was ik nooit echt bezig met mijn schisis. De keer dat ik werd uitgenodigd voor een schisisdag en als twaalfjarig jongetje in een kring zat samen met zeven andere kinderen met een schisis, voelde raar. We deden een kennisspel; ik bleek er niet goed in te zijn. ‘Is Jan Jaap van der Wal geboren met een schisis?’ Ik had geen idee. Bovendien vond ik het maar niks om vragen te beantwoorden als ‘Voel jij je anders door je schisis?’, ik was immers toch een normale jongen? Naderhand was ik blij dat de dag voorbij was.

De realiteit is dat ik een paar maanden geleden ruim twee uur in de trein heb gezeten om bij de Schisis Nederland Jongerendag aanwezig te zijn. Ik had de datum al maanden van tevoren in mijn agenda gezet. De reden? Ik was op zoek naar herkenning. Door de jaren heen ben ik gaan beseffen dat ik inderdaad anders ben. Anders dan leeftijdsgenoten zonder schisis. Dat besef was pittig, maar waardevol. Dit heeft bij mij de knop omgezet om op zoek te gaan naar mensen met wie ik dit stukje, anders zijn, kon delen. Te horen hoe zij hiermee omgingen, mijn eigen verhaal te delen, maar ook om samen anders te zijn.

Het zoeken naar verhalen en het delen van ervaringen is iets wat ik graag doe. Naast mijn studie Orthopedagogiek ben ik ervaringsdeskundige bij stichting Join Us en help ik jongeren met gevoelens van eenzaamheid. Tijdens online bijeenkomsten hoor je dat iedereen een eigen verhaal heeft. Juist de verschillen kunnen ervoor zorgen dat je geïnspireerd raakt en dat je opeens de wereld via een andere bril bekijkt.

Met het delen van mijn ervaringen hoop ik de lezer een nieuwe bril te kunnen geven. Eentje die ze kunnen opzetten als ze behoefte hebben aan herkenning of juist op zoek zijn naar een nieuw perspectief.

Sharing is caring!