Hallo allemaal!
Deze nieuwe blog schrijf ik dit vanuit ons mooie kikkerlandje. De afgelopen tijd heb ik namelijk niet geschreven vanuit Nederland, maar vanuit Amerika. Ik heb daar voor een halfjaar op een high school gezeten en ben nu weer terug in het prachtige Nederland. Aangekomen in Nederland ging alles erg snel. Ik heb veel vrienden verrast door onverwachts bij ze langs te gaan en werd zelf ook verrast door mijn vrienden en familie met een supriseparty. Precies 7 dagen na mijn aankomst in Nederland werd ik de operatiekamer in het Elisabeth Ziekenhuis te Tilburg weer binnengerold. Ik heb namelijk op 7 februari een lipcorrectie gehad. Deze lipcorrectie heet abbeplastiek en wordt bij niet veel mensen uitgevoerd. Ik ga jullie uitleggen wat deze operatie precies inhoudt. Ook vertel ik jullie hoe ik het herstel heb ervaren (en nog steeds ervaar, want ik ben nog niet ‘de oude’).
De operatie
Een paar jaar geleden heb ik de kaakoperatie gehad en deze operatie heeft mijn gezicht erg veranderd. Ik was zo ontzettend blij met het resultaat en ben door deze operatie ook anders in het leven gaan staan. Ik ben door deze operatie veel meer zelfverzekerd geworden, maar alsnog ben ik nog niet klaar met operaties. Ik ben namelijk niet helemaal tevreden over mijn uiterlijk en ik voel me niet blij wanneer ik naar mezelf in de spiegel kijk. Ik was voor deze operatie ontevreden over mijn bovenlip. Ik had namelijk een erg dunne bovenlip en dat vond ik niet mooi en fijn. Bij de abbeplastiek wordt de bovenlip wat voller gemaakt en krijgt de bovenlip een mooiere vorm. De chirurg maakt bij deze operatie de bovenlip open. Hij doet dit zoveel mogelijk op de plaats van de ‘oude’ littekens. Door een sneetje in de strakke bovenlip te maken, gaat de spanning van de bovenlip af en ontstaat er een opening in de bovenlip. Om deze opening te vullen wordt er gebruik gemaakt van een draailap. Dit is een stukje weefsel dat uit de onderlip komt en gedeeltelijk wordt losgemaakt van de onderlip. Vervolgens wordt dit stukje weefsel omgevouwen naar de bovenlip. Zo blijft er dus een tijdelijke verbinding bestaan tussen de boven- en onderlip. Dit is nodig om de draailap van een goede doorbloeding te voorzien. De draailap zorgt dus uiteindelijk voor een vollere en natuurlijk uitziende bovenlip. Wegens de tijdelijke verbinding tussen de boven – en onderlip zitten de lippen eerst aan elkaar genaaid. Dat zorgt ervoor dat, vooral in het begin, praten moeilijk is en alleen door een opening vloeibaar gegeten kan worden. Het was best heftig om dit te ervaren, maar ik kon gelukkig al na een paar dagen wel weer redelijk praten ondanks dat mijn lippen aan elkaar genaaid zaten. Officieel moeten de lippen drie weken aan elkaar genaaid zitten, maar dit verschilt natuurlijk per patiënt. Uiteindelijk hoefden mijn lippen maar elf dagen op elkaar te zitten. 11 dagen niet praten en niet eten. Dan zou je kunnen denken ‘ ‘Maar’ elf dagen?! Dat is toch ontzettend lang?!’. Ik was hier echter erg blij mee, omdat mijn lippen dus eigenlijk wel drie weken aan elkaar zouden moeten zitten. Vrijdag 17 februari werd ik eindelijk bevrijd en mochten mijn lippen van elkaar af. Dat was een enorme opluchting. Vooral het eindelijk weer kunnen lachen was fijn, want dat deed het meeste pijn toen mijn lippen op elkaar zaten. Nu is het afwachten, afwachten en nog eens afwachten tot de littekens, zwellingen en de gele plekken op mijn gezicht zijn weggetrokken. Dat is moeilijk, want ik zie er anders uit en het is moeilijk om mijn ‘nieuwe’ zelf zomaar te accepteren.
Onverwachte wending
Dan nu nog even terug naar de operatie en naar periode vlak na de operatie. Toen ik wakker werd in de uitslaapkamer, zaten mijn lippen dus aan elkaar vast. Mijn operatie duurde uiteindelijk 4,5 uur in plaats van 2,5 uur, dus de handen van mijn ouders begonnen wel een beetje te zweten. De chirurg heeft niet alleen mijn lip geopereerd, maar hij heeft onverwachts ook mijn neusvleugel iets meer naar boven gezet. Daar ben ik erg blij mee en dat was dus ook een van de redenen voor de lange duur van mijn operatie.
Vele vragen
In de uitslaapkamer was ik heel erg duf en had ik niet echt door wat ik zei. Met mijn duffe kop bleef ik maar herhalen: ‘Wanneer mag ik weer lippenstift op?’. De verpleger antwoordde hierop: ‘Er zijn genoeg meisjes van jouw leeftijd die ik ken, die geen lippenstift dragen.’. Waarop ik weer antwoordde: ‘Maar die meisjes hebben geen littekens!’. Dat was het punt waarop ik brak. Het kwam mede door de narcose dat ik erg emotioneel werd. Ik was boos op alles en ik had vele vragen: ‘Waarom kan ik mijn schisis niet gewoon accepteren? Waarom heb ik deze operatie gedaan? Waarom ik?’
Bloed
In de middag voelde ik me best wel goed. Alles leek relatief wel mee te vallen, maar die avond ging het mis. Ik moest naar de wc en een verpleegster hielp me om naar de wc te lopen. Toen ik zat heb ik zoveel bloed overgegeven dat ik de volgende dag aan de bloedtransfusie lag. Zeven uur lang stroomde er bloed van een ander persoon mijn lichaam binnen. Ik ben hier sowieso super dankbaar voor, maar toch voelt het een beetje raar. Mijn Hb-waarde (hemoglobine-gehalte) was na die avond gedaald van 8.3 mmol/L naar ongeveer 4 mmol/L. Een te lage Hb-waarde betekent bloedarmoede en dat is natuurlijk niet goed voor je. Na de bloedtransfusie is mijn Hb-waarde gestegen naar 6 mmol/L. Mijn lichaam zal nu dus de rest moeten doen en dat is erg frustrerend, want dat kost veel tijd. Terwijl ik drie weken geleden in Amerika de 16 kilometer nog gerend heb, had ik nu moeite om naar het toilet te lopen. Dit was dus het begin van een strijd met mijn eigen lichaam.
Acceptatie
Gelukkig gaat het nu steeds beter met me. Ik weet zeker dat het allemaal goed komt en dat ik mijn nieuwe uiterlijk kan accepteren als we wat verder zijn in dit proces, maar het is gewoon afwachten. Het is een kwestie van veel geduld hebben, maar ja, ik heb geen geduld. Ik wil volgende week ook lekker gaan carnavallen, afspreken met vrienden en nog veel meer leuke dingen doen. Ik wil weer hardlopen, voetballen, ik wil weer alles doen en overal naartoe. Dit hoort echter nu eenmaal bij het proces. Mensen denken vaak dat het een operatie is en dat het dan klaar is, maar het herstel is vele malen zwaarder dan men denkt. Dit is wat ik wilde en dit is wat ik moet gaan accepteren. Ik kijk uit naar de periode waarin mijn littekens en zwellingen weg zullen zijn, maar tot die tijd zal ik het hiermee moeten doen en met deze situatie moeten dealen. Het herstel is niet leuk, maar ik richt mijn aandacht op het uiteindelijke resultaat. Zeuren verder heeft geen zin, maar het accepteren van deze situatie is van belang. It is what it is.
Kei trots op jou!❤️
Wat ontroerend en heel lief en.mooi dat je dit wilt delen met ons, je bent een hele sterke dame!! Wees trots op jezelf!?
Hallo Anne
Wat een mooi verhaal weer . Ik vindt het fijn dat je weer aan het herstellen bent
Beterschap en een prettig carnaval
Groetjes Tante Nel
????????
Hallo Anne
Wat een mooi verhaal weer . Ik vindt het fijn dat je weer aan het herstellen bent
Beterschap en een prettig carnaval
Groetjes Tante Nel
????????
Prachtig geschreven Anne! Erg meeslepend en emotioneel. Wat ben jij een sterke jonge vrouw.
Kus Lotte
goed geschreven anne Wij zijn erg trots op je. Blijf vol moed Het wordt nu steeds beter dikke knuffel van oma en opa jansen
Wat een mooi verhaal Anne. Ik weet als geen ander wat geduld hebben is. Maar aan alles komt een einde. Succes met je herstel en tot ziens.
Hoi Anne,
Jouw doorzettingsvermogen wordt beloond. Straks ben je ontzettend blij en ga je weer van alles genieten. Jij bent een kei……
Groetjes Gerry
Je bent een ontzettende stoere en dappere meid,ik ben erg trots op je.
liefs Oma v.d.Ven
Ik ben super trost op je en ik ben blij dat we tegelijk naar Amerika zijn vertrokken
Wij zijn trots op je en je weet het komt allemaal goed moet je
Gr Corry en Leo
Hoi Anne,
Wat heb je dat mooi en duidelijk uitgelegd allemaal. Super hoor dat je dit allemaal ondergaat en er zo positief bij blijft. Het resultaat zal je straks laten stralen, want mooi ben je al! Mooi van buiten en zeker mooi van binnen!! Succes Anne met het herstel.
Groetjes Petra van keulen
Hallo
Het is best appart om je verhaal te lezen. Ik ben nu 21 jaar en heb een dubble lip en gehemelte spleet schisis. Nu is mijn gehemelte dicht maar die lip operatie zit mij ook op te wachten. Ik twijfel eigelijk best wel erg of ik het wel moet doen ik weett twel dat ik elke dacht blij zou zijn achteraf want mijn neus correctie is nu 4 jaar geleden en ben er nog elke dag blij mee. Maar mijn grote probleem is dat ik echt bang ben voor waaneer mijn lippen op elkaar zitten. Mijn neus zit best dicht en haalt daarom het meeste adem door mijn mond verder ben ik eigenlijk het meeste bang dat ik als mijn lippen op elkaar zitten dat ik misselijk wordt en moet overgeven en dat bloed was dat tijdens waaneer je lippen op elkaar zaten of daarna?