01 mrt Mijn neus

Als kind heb ik lang op musical gezeten. Ik vond het heerlijk om midden in de spotlights te staan, blèrde zo hard mogelijk mee met alle liedjes en ik genoot van het spelen van mijn rollen. Ik was me er niet van bewust dat het publiek waarschijnlijk wel wat moeite moest doen om mij te kunnen verstaan vanwege mijn schisis; daar was ik echt niet mee bezig. Ook boeide mijn uiterlijk me niet. Ik vind het nog steeds leuk om voor grote groepen mensen op te treden of te presenteren, maar nu denk ik helaas wel aan wat mensen van mij denken. De meningen van anderen en vooral de mening van mezelf over mijn uiterlijk houdt me de laatste tijd veel bezig. Negatieve gedachtes over mijn neus laten me niet los. Ik weet niet waarom. Ondanks het feit dat er in mijn omgeving ergere persoonlijke dingen gebeurd zijn, maak ik me druk om zoiets onbenulligs als mijn uiterlijk. Ik wil hier niet over zeuren en ik voel me er soms schuldig over dat ik in mijn hoofd zo’n groot ding maak van slechts een neus, die een beetje plat en scheef is, terwijl er mensen zijn die een veel ergere gezichtsafwijking hebben. Toch wil ik hier wel over schrijven. Zo kan ik het zelf beter een plek geven en misschien herkennen mensen zich wel in mijn verhaal. Om gedachtes van me af te schrijven publiceer ik vandaag dit artikel. Veel leesplezier!

Uitgaan

Soms zou ik willen dat ik me nog steeds, net als toen ik een klein meisje was, niet bewust zou zijn van mijn ‘andere’ uiterlijk. Dan zouden blikken en opmerkingen van vreemden me niet meer kunnen raken en zouden ze me zelfs niet eens opvallen. Er zijn meerdere mensen die ik ken, met of zonder hazenlip, die zich niks van negatieve opmerkingen aantrekken. Ze zijn gewoon zichzelf en het boeit hen niet wat anderen denken. Ik kan voor deze mensen alleen maar heel veel respect hebben. Zelf vind ik dit op sommige momenten best moeilijk.

Wanneer ik tijdens het uitgaan bijvoorbeeld een vervelende opmerking hoor of een afkeurende blik krijg, betrek ik dit meteen op mijn hazenlip, ook al hoeft het niet perse daarover te gaan. Toch doe ik dit, omdat ik in het verleden veel vervelende reacties hierop heb gekregen. Het zou me eigenlijk niet meer moeten boeien, maar soms trek ik me er toch te veel van aan. Dat komt deels doordat opmerkingen erg hard kunnen zijn, deels doordat ik me er zelf bewuster van geworden ben dat mijn neus er anders uitziet en ik daardoor op sommige momenten erg onzeker ben.

Alweer een operatie?

Ik voel me afgelopen weken enorm onzeker over mijn neus. Wanneer ik een selfie maak, zie ik daarna hoe scheef mijn neus echt is en dit vind ik lelijk. Ik weet niet zo goed wat ik met deze situatie moet. Soms overweeg ik een neuscorrectie en fantaseer ik over hoe ik eruit zou kunnen zien wanneer mijn neus niet meer zo opvallend scheef zou zijn. Mijn twijfel is echter groot. Doordat operaties bij mij al zo vaak mis zijn gegaan, is mijn angst dat het nog een keer gebeurt en dat mijn neus alleen maar lelijker wordt groot. Dit ligt niet aan de arts, maar aan het feit dat vorige operaties mis zijn gelopen doordat ik puur pech had. Er gebeurde iets dat bijna nooit voorkwam, maar ik was toevallig net de Sjaak. Ik ben bang dat dit bij een neuscorrectie weer zou gebeuren. Ook heb ik zo mijn twijfels of zo’n operatie mijn zelfvertrouwen, mijn positieve gevoel over mezelf, daadwerkelijk vergroot. Enerzijds heb ik bij mensen met een schisis uit mijn omgeving gezien dat het een prachtig resultaat kan opleveren en je je door zo’n operatie daadwerkelijk beter en zelfverzekerder kan voelen. Anderzijds vraag ik me af of dit proces niet puur een kwestie van zelfacceptatie is, een kwestie van er vrede mee hebben dat ik er ‘anders’ uitzie en dat dat nooit helemaal zal verdwijnen. Dat heb ik inmiddels in principe wel geaccepteerd. Ik weet al jaren dat mijn schisis altijd een beetje te zien zal zijn en dat is oké. het zou alleen fijn zijn als dat ‘anders-zijn’ wat minder opvallend zou zijn.

De sleutel tot de groei van mijn zelfvertrouwen

Afgelopen twee jaar was een periode waarin ik me extra bewust van dat ‘anders-zijn’ ben geworden. Het resultaat van meerdere operaties pakte helaas verkeerd uit waardoor ik extra moeilijk te verstaan was. Hier werd ik dagelijks mee geconfronteerd, maar dat heeft me juist sterker gemaakt. Het heeft me doen inzien dat mijn doorzettingsvermogen groot is en dat dit mijn grootste kracht is. In deze periode heb ik steeds meer geleerd me niks van negatieve opmerkingen aan te trekken. Ik ging in mijn eentje voor twee weken naar Berlijn voor een taalcursus, verhuisde naar Nijmegen, startte daar mijn studie, kreeg een nieuwe bijbaan en begon een heel nieuw leven. Het kostte veel moeite en lef om vreemde mensen aan te spreken en contact te maken. En ja, sommige opmerkingen hebben zo hun sporen achtergelaten en me zeker gekwetst, maar ik ben maar al te blij dat ik me in deze periode nooit heb laten belemmeren door mijn andere manier van praten en gewoon heb doorgezet. Dit heeft mijn zelfvertrouwen laten groeien.

Ik ben blij dat mijn doorzettingsvermogen mijn zelfvertrouwen kan laten groeien. Mijn spraak was tot aan mijn laatste operatie slecht, maar ik heb in deze periode mezelf toch verstaanbaar kunnen maken door me te focussen op mijn spraak en hard mijn best te doen om zo duidelijk mogelijk te praten. Echter kan ik er natuurlijk niet zelf ervoor zorgen dat mijn neus er beter uit komt te zien. Ik kan alleen proberen zo positief mogelijk te denken, maar mijn gevoelens kan ik nou eenmaal niet wegstoppen. Alleen de plastisch chirurg kan mijn neus door een operatie veranderen. Ik weet zelf nu niet of ik dat zou willen. Ik wil het liefst mezelf accepteren, doorzetten, een punt achter alles zetten en doorgaan. De vraag is of een operatie bij deze acceptatie helpt of niet.

Voor nu laat ik het even zo. Ik ga binnenkort samen met mijn vriend en een goede vriend voor een aantal maanden in Duitsland studeren. Daarna zie ik wel weer verder. Ik ben mijn vriend enorm dankbaar voor de liefde die hij me geeft, dat heeft ook zeker mijn zelfvertrouwen enorm doen groeien. Hij accepteert me zoals ik ben en dat is iets wat ik heel mooi vind. Ik hoop dat mijn zelfacceptatie in de toekomst meer zal groeien.

Bedankt voor het lezen!

Sharing is caring!