Het neuskapje dat mijn neuscorrectie redde- Interview met Carl van der Tas

Vorig jaar in september mochten Bibi, Rianne en ik spreken op het congres van Cobijt voor bijzondere tandheelkunde. Bieke Kreps, pedodontoloog van het schisisteam in Gent, wilde ons voorstellen aan de hand van een positieve ervaring met een tandarts die ons het meest is bijgebleven. Lang hoefde ik hier niet over na te denken. Ik heb namelijk een heel bijzondere ervaring met mijn tandarts, en daar wil ik graag deze blog aan wijden. Om deze blog te kunnen schrijven, heb ik Dr. Van der Tas (mijn behandelend tandarts destijds) geïnterviewd. Veel leesplezier!

De behandelaar

Als je geboren wordt met een schisis, kom je onder behandeling van het schisisteam. Het schisisteam bestaat uit een plastisch chirurg, logopedist, KNO-arts, kaakchirurg, tandarts, kinderarts, orthodontist, psycholoog, maatschappelijk werker en/of (verpleegkundig) schisisconsulent en een klinisch geneticus. Al deze specialisten vervullen een eigen rol in het traject van een schisispatiënt, maar het is ook van belang dat ze goed met elkaar communiceren en samenwerken. Omdat deze blog over mijn tandarts gaat, heb ik hem gevraagd zichzelf voor te stellen.

“Mijn naam is Carl van der Tas en ik ben na mijn studie tandheelkunde gespecialiseerd in de Bijzondere Tandheelkunde. Bijzondere tandheelkunde houdt onder meer in dat je met kaakchirurgen, orthodontisten, plastisch chirurgen en nog andere medisch specialisten samenwerkt om complexe problemen binnen het mond-kaakstelsel op te lossen. Schisis is bijvoorbeeld één van die onderwerpen waar je in samenwerking met bovengenoemde specialisten maar ook nog met een kinderarts, logopedist, KNO-arts, psycholoog oplossingen zoekt om je patiënten zo goed mogelijk te helpen. Mijn rol was zeer divers omdat ik behalve naar de puur tandheelkundige problemen bijvoorbeeld ook keek naar oplossingen bij een te kort of incompleet gehemelte, kaakgewrichtsproblemen, etc..”

Het probleem

Op een bepaald punt in het schisistraject onderga je operaties die mede bedoeld zijn voor cosmetische doeleinden. Eerst onderging ik de kaakoperatie, daarna de lipcorrectie, en als kers op de taart volgde de neuscorrectie. De neuscorrectie was mijn laatste operatie in het traject. Ik ben altijd erg onzeker geweest over mijn neus. Als ik vervelende opmerkingen kreeg van mensen of pesters, gingen die meestal over mijn neus. Woorden zoals “Platneus” of “Voldemort” bleven me dan ook achtervolgen in mijn puberteit. Ook was ik helemaal niet blij met mezelf als ik in de spiegel keek. Het enige wat ik zag, was de platte neus. Ik kon niet wachten op de neuscorrectie, want dan was het schisistraject voor mij eindelijk klaar en kon ik voor mijn gevoel dit ‘schisishoofdstuk’ helemaal afsluiten.

Wanneer ik een afspraak had bij de plastisch chirurg, stuitte hij op een probleem. Mijn neusvleugel was namelijk te weinig ontwikkeld en niet groot genoeg om een goed resultaat te bereiken met de neuscorrectie. Zoals hierboven vermeld, is niet één dokter, maar is er een heel schisisteam betrokken bij het traject van een patiënt. Mijn tandarts, Dr. Van der Tas, ging daarom ook in gesprek met andere leden van het schisisteam:

“Toen we het probleem bespraken, bedacht ik mij dat ik in het verleden wel eens apparatuur had ontworpen om meer slijmvlies/tandvlees in de mond te verkrijgen voor een correctieve operatie. Dat was goed gelukt, dus waarom niet proberen bij een neusvleugel?”

Het proces

Uiteindelijk ontstond er een beugeltje gemaakt van een non-allergene kunsthars, waar Dr. Van der Tas, eens in de zoveel weken, steeds nieuwe kunsthars op kon aanbrengen om het dikker te maken. Ik weet niet hoe de naam uiteindelijk is ontstaan, maar voor mij was dit het neuskapje.

“Het was de kunst om iets te maken wat acceptabel voor je was en niet te veel problemen zou geven bij het dragen ervan. De oplossing lag in het voornamelijk ’s nachts dragen en met een plakstrip bevestigen op de wang. Maar het mooiste was jouw medewerking en de stimulans van je ouders, die je geweldig hebben geholpen.”

Op de onderstaande foto’s is het neuskapje te zien. Helaas zijn er geen foto’s van het hele proces, maar gelukkig heb ik het eindresultaat al die tijd nog bewaard. Zoals je ziet, is de bol met kunsthars heel erg groot, maar het proces is natuurlijk wel geleidelijk gegaan.

Ik droeg dit neuskapje dus tijdens het slapen en soms al ruim voordat ik naar bed ging om nog wat uurtjes mee te pakken. Het neuskapje werd al snel onderdeel van mijn avondritueel. Naast het verwijderen van make-up en tandenpoetsen, kwam nu het indoen van het neuskapje erbij. Ik smeerde het bolletje kunsthars in met vaseline om het wat soepeler en minder pijnlijk mijn neusgat in te krijgen. Als het beugeltje in mijn neus zat, plakte ik het vast met een pleister. Deze pleister plakte ik vervolgens over mijn wangen, zodat het stevig bleef zitten. ’s Ochtends was het minder leuk, want dan moesten de pleisters van mijn wangen af. Dit deed vaak pijn, vooral omdat het elke ochtend dezelfde plek was waar ik de pleisters vanaf moest trekken. Vaak liep ik dan ook op school met twee grote rode strepen/afdrukken op mijn wangen. Dit maakte mij echter niet zoveel uit, want ik keek vooral vooruit en was dankbaar dat door deze uitvinding er een mogelijkheid was om mijn neus nog mooier te maken.

“Jouw neusgat was zeer nauw toen we begonnen en eigenlijk niet eens goed doorgankelijk voor ademhaling. Ik was dan ook heel blij toen je na enige tijd zei dat je er lucht door kon krijgen. Door het steeds dikker maken werd het neusgat dus wijder en werd er meer huid/slijmvlies gevormd, wat bij jou goed lukte.”

Op een gegeven moment kreeg mijn dokter een herseninfarct, waardoor hij de behandeling niet kon afmaken. Ik werd doorverwezen naar de afdeling ‘bijzondere tandheelkunde’ in het ziekenhuis. Daar deden ze erg hun best en zij maakten de behandeling af, maar er waren wel enkele uitdagingen tijdens het proces. Gelukkig volgde al snel de neuscorrectie en was het hoofdstuk voor mij klaar.

Het resultaat

Uiteindelijk is de operatie geslaagd en ik was heel erg blij met het resultaat. Ik kon eigenlijk nog steeds niet geloven dat dit allemaal mede was gekomen door het beugeltje dat ik elke nacht aan mijn gezicht vastpakte. Door de communicatie in het schisisteam, de uitvinding van Dr. Van der Tas en vooral het meedenken met mij, heeft dit geresulteerd in het feit dat ik nog elke dag blij en trots in de spiegel kan kijken. Dr. Van der Tas is voor mij een grote inspiratie en ik heb van hem geleerd om te denken in mogelijkheden in plaats van problemen. Het gaat hier wel om iets medisch nu, maar ik denk dat veel anderen hier ook van kunnen leren, of het nou om je werk, school of privéleven gaat.

“Ik ben erg blij dat de operatie goed geslaagd is. Helaas heb ik door mijn herseninfarct in de tijd van jouw behandeling niet meer de gelegenheid gehad dit in het schisisteam te bespreken, maar gelukkig zag ik je regelmatig op de kwekerij van je ouders en bleef zo goed op de hoogte.”

Hoe nu verder?

Toen ik Dr. Van der Tas het volgende vroeg: Denkt u dat deze behandeling bij meerdere kinderen hetzelfde effect zou kunnen hebben? Antwoordde hij het volgende:

“Deze behandeling zou bij meerdere kinderen toegepast kunnen worden, maar veel is afhankelijk van de draagdiscipline en van de uitvoerder, want dit werd niet vergoed door de verzekering en met degene die er de laatste hand aan zou leggen, heb ik maar even contact gehad en later niets meer vernomen.”

Naast dat ik jullie een boodschap wil geven om te denken in mogelijkheden, hoop ik ergens ook dat deze blog kan bijdragen aan eenzelfde behandeling bij (schisis)kinderen met een vergelijkbaar probleem.

Ik wil Dr. Van der Tas nogmaals hartelijk bedanken voor zijn medewerking aan deze blog!