In juli 2024 lag ik vanwege mijn schisis voor de veertiende à vijftiende keer in mijn leven onder het mes. Ik kreeg onder lokale verdoving een cosmetische ingreep aan mijn lip: de lipcorrectie. In de blog van vandaag vertel ik jullie alles over deze operatie en de impact hiervan op mijn leven. Wil je weten wat me heeft bewogen om deze operatie te ondergaan? Ben je benieuwd naar mijn ervaring om bij bewustzijn (zonder narcose) geopereerd te worden? Of ben je simpelweg nieuwsgierig naar het eindresultaat? Lees dan vooral verder, veel leesplezier!

Waarom een lipcorrectie?

Ik ben vanwege mijn schisis al vaker aan mijn lip geopereerd. Enkele maanden na mijn geboorte werd de lipspleet gesloten en in 2012 kreeg ik een cosmetische operatie aan mijn bovenlip, neus en het litteken dat van mijn lip tot aan mijn neus loopt. Ikzelf was toen 12 jaar oud, zat in groep 8 van de basisschool en was met name bezig met buitenspelen, dansen en ‘computeren’, waaronder Hyves, Habbo en MSN vielen. Dat waren me nog eens tijden! Mijn uiterlijk was voor mij destijds totaal niet belangrijk. Ik werd vrolijk van de neon kleding van de CoolCat en lakte mijn nagels graag in allerlei kleurtjes, met mijn gezicht of haar was ik niet echt veel bezig. Alle schisisoperaties waren tot die tijd noodzakelijke ingrepen geweest die er bijvoorbeeld toe bijdroegen dat ik goed kon praten, horen en eten. Toen het schisisteam tijdens een schisisteamspreekuur voorstelde om een cosmetische ingreep uit te voeren om me ‘mooier te maken’, vond ik het als twaalfjarig meisje dan ook lastig om hier een keuze over te maken. Het schisisteam en mijn ouders waren enthousiast. Mijn bovenlip was relatief smal en scheef, mijn neus scheef en plat en het litteken vrij goed zichtbaar. De operatie zou ertoe bijdragen dat dit alles wat meer symmetrisch en in verhouding zou zijn, waardoor mijn schisis minder zou opvallen. De operatie kreeg een ‘go’.

Het resultaat? Mijn litteken was veel minder opvallend geworden, mijn neus een stukje rechter en mijn bovenlip voller. Ik was met name heel blij met het mooiere litteken. Helaas was er op het gebied van mijn lip iets misgegaan. Op de plek waar de arts in mijn lip had gesneden, was door de operatie een grote bult ontstaan. Van binnenuit was hij dik en liep hij door tot aan mijn neusgat. Aan de buitenkant was te zien dat de bult over mijn onderlip heen hing wanneer ik mijn mond dicht had. Wanneer ik lachte of praatte, krulde de bult als het ware naar buiten, waardoor hij des te meer opviel. In het openbaar kreeg ik plots vragen of opmerkingen van andere kinderen over mijn lip. Dat vond ik lastig. Opmerkingen over mijn spraak of neus was ik gewend, over mijn lip niet. Ik werd meer geconfronteerd met mijn ‘andere’ uiterlijk dan voorheen, terwijl de operatie juist beoogde mijn schisis minder te doen opvallen. Dat was pijnlijk.

De arts gaf aan dat ik de bult moest masseren en hij dan zou slinken. Ik deed dit waar het maar kon; in de klas met mijn hand voor mijn mond, in bed, op de bank. Overal masseerde ik opdat de bult kleiner werd. De bult slonk wel wat, maar niet veel. Ondertussen zat ik nog volop in mijn orthodontietraject. De blokjesbeugel en de bult bleken geen goede match te zijn; de bult zwol op doordat hij tegen mijn beugel aandrukte. Dat deed niet alleen pijn, maar de bult bleef hierdoor ook goed zichtbaar. Tot overmaat van ramp bleek tijdens een orthodontieafspraak de bult in de beugel te zijn gegroeid. Met (letterlijk!) veel bloed, zweet en tranen wist de orthodontist de bult los te trekken van de beugel. Uiteindelijk heb ik samen met hem besloten om de beugel te verwijderen en het orthodontietraject te pauzeren. Zo kon mijn bult slinken. Ik heb het als ontzettend prettig ervaren dat mijn ouders en mijn orthodontist hierin hebben geluisterd naar mijn behoeften en me hierbij hebben gesteund.

12 jaar later, in juli 2024, heb ik de bult laten verwijderen. Waarom nu pas?!, hoor ik sommigen al denken. Tja, ik heb inderdaad lang getwijfeld over deze ingreep. Ik denk met name doordat …

1) ik mezelf wilde accepteren zoals ik ben en daarom niet al te veel operaties wilde ondergaan. Goed is goed, toch?

2) ik door complicaties bij verschillende operaties ontzettend bang was geworden dat bij een volgende ingreep alles er alleen maar minder mooi uit zou komen te zien. Wat als er wéér iets mis zou gaan?

3) de bult in de loop der jaren, met name na afronding van mijn beugeltraject in 2018, gelukkig veel kleiner was geworden. Ik twijfelde of ik het nog wel nodig vond om hiervoor weer onder het mes te gaan.

4) ik tegelijkertijd voelde dat de bult niet bij mij hoorde. Hij was ontstaan door een complicatie, hoorde eigenlijk geen ‘deel’ van mij te zijn en ik wilde hem weg hebben.

5) de bult tegen mijn tanden aandrukte. Dit maakte het poetsen van de tanden achter deze bult nog altijd lastiger dan het poetsen van de andere tanden.

6) ik me door de bult lelijk voelde als ik lachte en praatte. Ik stond nooit met mijn mond open op een foto, tenzij het per ongeluk was. Wanneer ik mezelf op video zag, irriteerde ik me aan de bult die aan mijn lip hing te bungelen.

7) ik 11 jaar lang gebeugeld heb en een heftige kaakoperatie heb ondergaan. De bult hing vervolgens als een soort gordijntje voor de linkerhelft van mijn gebit, waardoor het resultaat van dit lange beugeltraject en de kaakoperatie niet goed tot zijn recht kwam. Dat vond ik ontzettend jammer. Ik wilde zo graag ook mijn mooie gebit laten zien, kunnen ‘shinen’ op foto’s met mijn mond open!

Na heel wat wikken en wegen heb ik daarom toch besloten de bult te laten weghalen. Ik had mijn eerste afspraak met de desbetreffend arts in februari 2024. De ingreep volgde na afronding van mijn stage, in juli 2024.

De dagen voorafgaand aan de operatie

De weken voorafgaand aan de ingreep was ik hier vrijwel niet mee bezig. Ik was ontzettend druk met mijn laatste studie- en stagewerkzaamheden en merkte dat ik me hierop moest focussen. In mijn hoofd was even geen ruimte voor iets anders. Enkele dagen voor de ingreep was alles afgerond. Hoe meer de operatiedag naderde, hoe meer spanning ik kreeg. Ik heb al veel schisisoperaties gehad, de meeste ingrepen waren veel groter dan deze. Desondanks ervaarde ik nu ontzettend veel spanning. Waarom?

1) Ik liet deze ingreep, in tegenstelling tot alle andere ingrepen, onder lokale verdoving uitvoeren. Ik zou dus niet buiten bewustzijn tijdens de operatie zijn. Fijn, want hierdoor zou ik nadien geen last hebben van de gevolgen van de narcose. Tegelijkertijd erg spannend, want hierdoor zou ik bewust meemaken dat een arts mijn gezicht onder handen nam.

2) De angst voor het onbekende. Normaliter kende ik altijd wel iemand met een schisis die dezelfde ingreep als ik had gehad. Hierdoor kon ik van te voren al horen wat me te wachten stond. Dat was altijd erg prettig; immers is de uitleg van artsen doorgaans vrij summier. Ze leggen vaak (in beperkte mate) uit wat ze gaan doen en noemen wat highlights betreft het herstel. Een uitgebreide beschrijving van het herstel, blijft vaak uit. Daarom was het altijd heel fijn om hier met iemand over te kunnen praten die als patiënt ervaring met deze operatie had. In dit geval kende ik niemand die deze ingreep had gekregen, de arts was voor mij ook geen bekende. De angst voor het onbekende was vrij groot.

3) Door de verschillende complicaties bij voorgaande ingrepen ondervond ik de meeste spanning. Wat als het nu weer mis zou gaan? Wat als mijn lip er lelijker uit zou komen te zien? Ik weet het, ‘wat als-vragen’ stellen, heeft absoluut geen nut en draagt vaak alleen maar bij aan onnodige angst. Desondanks heb ik, met name op het gebied van operaties, de neiging om deze vragen veel aan mezelf te stellen. Dit zit deels in mijn persoonlijkheid, deels heeft mijn operatiegeschiedenis hiertoe bijgedragen.

Lang verhaal kort, ik ondervond voor deze operatie veel spanning. Gelukkig had ik, ondanks de afronding van mijn studie- en stagewerkzaamheden, nog genoeg (leuke) dingen te doen die me afleiding boden.

De operatie

De ingreep vond op een vrijdagmiddag onder lokale verdoving in het ziekenhuis plaats. Hij werd uitgevoerd door een mond-, kaak- en aangezichtschirurg gespecialiseerd in schisis in assisentie van drie co-assistenten. Aan het begin van de ingreep werden mijn lippen en het gebied rondom mijn lippen met drie spuiten verdoofd. Die prikjes waren geen pretje, maar gelukkig voelde ik de derde prik door de voorafgaande prikken al niet meer. En, wie mooi wil zijn, moet pijn lijden, toch? 😉 De arts porde ter controle van de verdoving een paar keer op mijn lippen en er werd een blauwe doek over me heen gelegd. Ik zag hierdoor weinig meer van mijn omgeving. Aangezien ik nog wel in het felle licht van de lamp boven me keek, besloot ik mijn ogen de hele ingreep te sluiten. Ik merkte dat dit ook van positieve invloed op mijn spanning was. Ik trok me als het ware terug in mijn eigen cocon en werd langzaamaan rustiger in mijn hoofd. De operatie kon beginnen.

Wanneer mensen met een schisis een lipcorrectie krijgen, wordt normaliter de lip voller gemaakt, net als toen ik twaalf jaar oud was en aan mijn lip werd geopereerd. Mijn lipcorrectie in 2024 week in deze zin af van de meeste lipcorrecties bij schisispatiënten. Er moest niet iets ‘bij’, maar juist iets vanaf, namelijk de bult. De ingreep bestond bij mij dus slechts uit het weghalen van de bult. De arts heeft mijn lip aan de linkerkant, de kant waar de bult zich bevond, opengesneden en hier het overtollige weefsel aan de binnen- en buitenkant weggesneden, waarbij hij erop lette dat mijn lip er in zijn geheel ten opzichte van de rechterkant meer symmetrisch uit zou komen te zien. Vervolgens is een lipspier dichtgebrand en is de lip gehecht. In zijn totaliteit duurde de ingreep ongeveer 40 minuten. Direct na de ingreep mocht ik het ziekenhuis verlaten.

Het was bijzonder om dit allemaal bewust mee te maken. Ja, ik lag weliswaar onder een doek en had mijn ogen dicht, maar ik kon natuurlijk wel alles horen en het een en ander voelen, bijvoorbeeld dat er druk op mijn neus werd uitgeoefend en dat het bakje op mijn buik als een soort dienblad voor alle gebruikte materialen diende. Ook hoorde ik de medici tijdens de operatie met elkaar praten. Soms werd aan mij gevraagd of alles nog goed ging, maar ze waren met name op elkaar gericht. Enerzijds vind ik dit logisch, want zij werken op dat moment samen met elkaar om voor mij een zo mooi mogelijk resultaat te maken, ik draag niet bij aan de operatie. Anderzijds, maakte ik bewust mee dat er in een heel zichtbaar deel van mijn lichaam, namelijk mijn gezicht, werd gesneden. Er werd in MIJN gezicht gesneden, het gezicht waar ík nog mijn hele leven mee moest rondlopen. Dat maakte ik bewust mee en dat vond ik heel spannend. Ik heb niet altijd de indruk dat medici hier voldoende bij stilstaan. Tijdens deze ingreep vroeg een co-assistent aan de arts hoe ze precies moest hechten. Haar stem klonk dichtbij, waardoor ik in de veronderstelling was dat ze mijn lip aan het hechten was. Direct popten er allerlei angstgedachten in mijn hoofd op: Kan ze wel hechten? Wat als zij mijn lip nu verpest?! Help! Achteraf bleek dat de co-assistent met overig draad het hechten los aan het oefenen was en de arts mijn lip hechtte, niet zij. Paniek om niks. Desondanks vond ik het bovengenoemde niet heel tactisch. Mijn wens voor andere (schisis)patiënten die operaties onder lokale verdoving zullen ondergaan, is dat er tijdens dergelijke operaties meer stil wordt staan bij het feit dat de patiënt bij bewustzijn is en hier in de communicatie onderling én met de patiënt meer rekening mee gehouden wordt. Voorafgaand aan de operatie ieders rol toelichten of navraag doen naar de behoeften van de patiënt omtrent communicatie tijdens de operatie, zijn voorbeelden hiervan. Dit zou denk ik veel onnodige spanning wegnemen en voor meer rust bij sommige patiënten zorgen.

Het herstel

Ondanks dat ik het erg spannend vond, ben ik achteraf gezien heel blij dat ik de operatie onder lokale verdoving heb laten uitvoeren. Dit maakte de operatie en het herstel minder intensief. De vermoeidheid die ik normaliter door de narcose van een operatie ondervind, bleef dit keer natuurlijk uit. Ik had vrijwel geen pijn en slikte slechts 5 dagen medicijnen, 1 dag paracetamol.

Eten en drinken is na vrijwel elke schisisoperatie even een zoektocht. Mijn bovenlip mocht ik tot enkele weken na deze operatie niet gebruiken, in de maanden erna wordt voorzichtigheid nog steeds aangeraden. Dat betekent dat ik bijvoorbeeld niet van een boterham of een appel mocht afhappen. Ik sneed alles in kleine stukjes en stopte dit via de mondhoek die het verst van de wond af was, in mijn mond. Ik dronk uit een tuitbeker die ik nog van vorige operaties in huis had. Zo kon ik zonder mijn lippen aan te spannen of met het glas de wond aan te raken, drinken. Een aanrader! Slapen deed ik op mijn rug, want op mijn buik zou ik mogelijk op de herstellende wond komen te liggen. Om de kans te verkleinen dat ik in mijn slaap naar mijn favoriete slaaphouding zou rollen, de buik, huurde ik net als bij voorgaande operaties bij de zorgwinkel een gratis rugsteun voor in bed, ideaal!

Na afloop van de ingreep zag mijn lip er wat bloederig uit. Er kwam een grote korts op te zitten die bij de vervolgafspraak 2,5 week later samen met bijna alle hechtingen werd verwijderd. Daarnaast waren mijn lip en wangen ietwat gezwollen, maar gelukkig verdwenen deze zwellingen al na een paar dagen. Ik heb de eerste 3 tot 4 dagen na de operatie mijn gezicht regelmatig met een coolpack gekoeld en voorafgaand aan de operatie net als bij de neuscorrectie Arnica Montana geslikt, een homeopatisch middel dat helpend kan zijn op het gebied van zwellingen. Mogelijk hebben deze dingen ertoe bijgedragen dat de zwellingen meevielen.

In de eerste weken na mijn ingreep was er dus, vergeleken met andere schisisoperaties, weinig van het herstel aan mij te zien, behalve de korst op mijn lip. Het zag er een beetje uit als een koortslip, zeiden familieleden en vrienden tegen me. Ondanks dat vond ik het stiekem best lastig om de straat op te gaan. In het verleden heb ik vanwege mijn schisis vaak te maken gehad met starende blikken of nare opmerkingen op straat (zie https://wijhebbeneenschisis.nl/pesten/nare-opmerkingen-op-de-fiets/). Dergelijke situaties gaven me het gevoel dat ik ‘anders’ was dan de rest, ik viel in negatieve zin op. Ik voelde me hierdoor niet mooi, iets wat ik als puber en nu, als jongvolwassen vrouw, in tegenstelling tot toen ik 12 was, wél belangrijk vind. Ik voelde me nu met mijn pas geopereerde lip extra kwetsbaar, extra zichtbaar en was bang om weer dat afgewezen gevoel te ervaren, al helemaal aangezien ik in de stad woon en op straat veel mensen tegenkom. Ondanks deze angst, ben ik elke dag na de operatie gaan wandelen. Immers, ik ben dol op buiten zijn en bewegen en word gek als ik een hele dag binnen moet zitten. Hoe meer ik wandelde, hoe meer ik ontdekte dat de angst echt in mijn hoofd zat. Mijn vrienden en familie hadden gelijk.

1,5 week na mijn ingreep vonden de Nijmeegse Vierdaagse én de bijbehorende Vierdaagse Feesten plaats. Dat feest kon ik als inwoner van Nijmegen niet missen, toch? Ik besloot om te gaan en heb er geen moment spijt van gehad. Ik deed mijn leukste zomerse outfits aan, zonnehoedje ter bescherming van het verse litteken op, ik vermeed mensenmassa’s en vroeg mijn vrienden en familie om er samen met mij op te letten dat mensen in de drukte en onoplettendheid niet tegen mijn lip aan zouden botsen. Ik heb gedanst en gelachen en heb er zoals elk jaar weer enorm van genoten. Wat een prachtig feest! Dit had ik niet willen missen.

Het resultaat

Last but not least: het resultaat van de ingreep! In de eerste weken na de lipcorrectie, was mijn lip natuurlijk nog volop aan het herstellen. De korst, de stijfheid van mijn lip en de hechtingen maakten dat ik nog niet echt kon zien of de operatie geslaagd was. Ik besloot, net als bij andere operaties, me er maar niet te veel mee bezig te houden. Daar zou ik alleen maar heel erg ongeduldig en onrustig van worden. Ik merkte dat ik aanvankelijk niet durfde te geloven dat alles goed was gegaan. Het is me namelijk al eens overkomen dat tijdens het herstel dingen misgingen en een operatie mislukte. Echter, naarmate de tijd verstreek, merkte ik dat de operatie leek te zijn geslaagd. Nadat de arts de hechtingen en korst op mijn lip had verwijderd, ging het herstel snel. Mijn lip werd soepeler en het litteken en de zwelling werden steeds kleiner en kleiner. Op een dag stond ik voor de spiegel me op te maken terwijl ik een podcast luisterde. Ik hoorde iets grappigs, moest lachen en zag per toeval in de spiegel dat er vrijwel geen bult meer voor mijn tanden hing. Mijn gebit was zichtbaar en mijn lach was mooi. Ik kreeg tranen in mijn ogen. Wat was ik hier blij mee en dit was nog niet eens het eindresultaat! Komende maanden zal het bultje aan de binnenkant van mijn lip nog wat meer slinken en zal het litteken nog wat minder opvallend worden. Ongeveer een halfjaar tot een jaar na de operatie is het échte resultaat namelijk pas zichtbaar, aldus de arts. Dat is een veelbelovende gedachte. Wat er ook gebeurt, ik ben nu al ontzettend blij met het resultaat!

Deze operatie was een relatief kleine ingreep vergeleken met de andere ingrepen. Buitenstaanders valt het verschil tussen toen en nu misschien niet eens heel erg op, maar voor mij betekent de verwijdering van de bult heel veel. Het betekent voor mij dat ik kan praten en lachen en me tegelijkertijd zelfverzekerd en mooi kan voelen. Dat voelt goed. Met mijn mond open, lach ik nu op foto’s nog wel een beetje als een boer met kiespijn. Maar ja, wat wil je als je je hele leven met je mond dicht hebt geposeerd en de lip nog wat stijfjes aanvoelt? Komende tijd ga ik dan ook maar eens oefenen met mijn lach, een leuke uitdaging dus! Verder betekent deze operatie voor mij dat ik geen dikke bult meer in mijn mond heb die tegen mijn tanden aandrukt. Ook dat voelt heel fijn. Deze ingreep is mijn laatste schisisoperatie. Mijn kers op de taart waar ik de rest van mijn leven van ga genieten. Wat ben ik hier blij mee.

Wil jij wat delen over deze blog of heb je vragen aan mij over deze operatie? Wil je je eigen ervaringen met lipcorrecties delen? Laat dan vooral wat achter in de comments of op onze socials. Bedankt voor het lezen en tot snel!