27 mrt Van leerling naar docent

Na vier jaar ben ik op 28 juni 2021 officieel afgestudeerd als docent biologie. Tijdens mijn diploma-uitreiking op 1 oktober werd elke student omschreven in een paar woorden. Ik werd omschreven als een student met uithoudingsvermogen en als iemand die goed om kan gaan met tegenslagen. De weg die ik heb afgelegd van leerling naar docent is niet makkelijk geweest voor mij. Hoewel ik hier niet vaak over praat wil ik mijn weg naar het docentschap toch in deze blog met jullie delen.

Ik als leerling

Ik denk dat veel mensen de middelbareschooltijd onderschatten. Tijdens deze periode krijg je opeens elk uur een andere docent voor je neus, die een ander vak geeft en je bergen met huiswerk meegeeft. Los van de talloze veranderingen die je tijdens de overstap van de basisschool naar het middelbaaronderwijs ervaart, denk ik dat er één ding het meest wordt onderschat. Als kind kom je terecht in een propvolle klas met pubers die allemaal opzoek zijn naar hun eigen identiteit. De zoektocht naar wie je bent is moeilijk en gaat niet altijd op een leuke en aardige manier. Helaas heb ik dat zelf ook ervaren.

Een tijd geleden heb ik een blog geschreven over pesten. Ik heb namelijk een minder leuke middelbareschooltijd gehad, dan ik mezelf had gegund. Ik werd buitengesloten, uitgescholden en mijn spullen werden afgepakt en vernield. Eerlijk gezegd heb ik het daar nog steeds wel moeilijk mee en kan ik dit nog steeds moeilijk loslaten. Ik vraag me telkens af hoe kinderen op die leeftijd zo hard kunnen zijn voor elkaar en waarom de leraren niet ingrepen om het pesten bij mij te stoppen. De scheldwoorden werden immers gewoon door de klas geschreeuwd en voor de neus van mijn docenten werd er uren tegen mijn stoel aangetrapt. Hoe kan het zo zijn dat iedereen mij gewoon heeft laten zitten? Ik heb me echt alleen gevoeld.

Ik als student

In 2017 heb ik mijzelf ingeschreven voor de lerarenopleiding biologie. Tijdens mijn studententijd heb ik meerdere tegenslagen moeten verwerken en mijn onzekerheid heeft in deze periode een grote rol gespeeld.

Tegen het einde van het eerste jaar van de studie onderging ik mijn neuscorrectie. Ondanks ik nu erg blij ben met het resultaat en met een gelukkiger gevoel in de spiegel kan kijken, is dit wel een periode geweest die erg zwaar was. Ik was erg verzwakt en voelde me de eerste maanden vooral erg lelijk. Net voordat de operatie zou plaatsvinden maakte mijn vriendje het uit, die toen ook nog eens bij me in de klas zat. Ik was tot over mijn oren verliefd op hem dus vanaf mijn kant was het vrij onverwachts. Met mijn blauwe, opgezwollen gezicht en het maskertje dat ik droeg zat ik daar naast hem in de klas. Ik kon op dat moment wel door de grond zakken. Er vielen dat jaar wel wat meer nare dingen voor, waardoor ik voor mijn gevoel nog meer klappen moest verwerken. Ik voelde me zo onzeker, verdrietig en lelijk. Ik bleef me constant afvragen of ik wel leuk en knap genoeg was en of ik het wel verdiende om geliefd te worden. Ik praatte mijzelf constant aan dat ik niet goed genoeg was. Zelfs niet met een rechte neus.

Mijn emmer overstroomde en in het tweede jaar van de studie kwam ik in een depressie terecht. Mijn hele leven heb ik me nog nooit zo slecht gevoeld als toen. Ik nam afstand van alles en iedereen. Ik ging niet meer naar de colleges, vriendinnen en familie. Ik sloot me af van de wereld en ik lag eigenlijk alleen maar in mijn bed te huilen.

Aan mijn docenten op de opleiding liet ik weten dat het echt niet goed met mij ging. Tijdens elk voortgangsgesprek met mijn mentor kreeg ik tranen in mijn ogen en probeerde ik mijn hart te luchten. Ook mijn klasgenoten wisten dat het niet goed met mij ging. Tijdens een ‘mentoruur’ met de studenten las ik in het tweede jaar namelijk een brief voor. Deze brief had ik geschreven omdat ik op papier wilde zetten hoe ik me voelde. Ik wilde mijn gevoel niet negeren en ik wilde me zo graag niet meer zo alleen voelen. Het was moeilijk om deze brief te schrijven omdat het voor mij voelde voor mij als een schreeuw om hulp. Toen ik net klaar was met het voorlezen van de brief ging het brandalarm in de school af. Dit was een jaarlijkse oefening waarbij de hele school geëvacueerd moest worden. Het moment werd echt verstoord want niemand heeft de kans gekregen om op mijn brief te reageren. We liepen naar buiten, en weer naar binnen. Eenmaal binnen aangekomen was de les afgelopen. De mentor en mijn klasgenoten kwamen niet meer op mijn brief terug. De dagen erna is er niemand meer op mijn brief teruggekomen, geen docent en geen klasgenoot. Dit moment heeft veel gedaan, vooral omdat we allemaal docenten in opleiding waren. Tuurlijk neem ik dit achteraf niemand kwalijk, maar dat neemt niet weg dat ik me op dat moment heel erg alleen heb gevoeld.

Ik als docent

Tijdens mijn eerste stage als docent was ik er al van overtuigd dat het docentschap niet voor mij was weggelegd. Nu ik hier achteraf op terugkijk vraag ik me af of ik dat toen wel goed heb opgemerkt. Trok ik te snel een conclusie over het docentschap? En zat er misschien niet meer achter?

De afgelopen 4 jaar heb ik gemerkt dat ik mijn creativiteit kwijt kon in het onderwijs. Ik vond leuk om na werktijd, urenlang te knutselen aan lessen die ik aan de leerlingen kon geven. Zo bedacht ik kruiswoordpuzzels, rollenspellen en memoriespellen om elke les wat leuker te maken voor de leerlingen. Ook mijn humor en sarcasme kon ik kwijt in het lesgeven. Zo gaf ik grappige ezelsbruggetjes die de leerlingen onthielden en die ik dan vervolgens weer terug zag komen op het proefwerk. Ik vond het belangrijk om de leerlingen iets mee te geven, verhalen te vertellen over wat er zich in de wereld afspeelde en belangrijke dingen aan te kaarten.

Ondanks deze positieve aspecten aan het docentschap heb ik wel een moeilijke tijd gehad tijdens de opleiding. Elke dag als ik voor de klas moest gaan staan dan kreeg ik heftige buikpijn en kreeg ik tranen in mijn ogen. Ik schakelde om naar een soort paniekmodus en ik kreeg constant stress. Ik kon de afgelopen 4 jaar maar niet achterhalen wat dit veroorzaakte. Nu, achteraf, besef ik me pas waarom ik het stage lopen zo moeilijk vond. Op mijn stages werd ik constant geconfronteerd met het verleden. Zodra er een propje door de klas vloog of er een leerling moest huilen, klapte ik voor mijn gevoel helemaal dicht. ’s Avonds kon ik hier nog uren van wakker liggen en ik liep weekenden lang te piekeren over gebeurtenissen die op de middelbare school plaatsvonden. Ondanks de constante spanning die ik voelde heb ik het toch voor elkaar gekregen om al mijn stages te behalen en de opleiding in 4 jaar af te ronden. Ik ben de constante confrontatie met het pesten en buitensluiten aangegaan en er niet voor weggerend. Bij elke tegenslag wist ik weer op te staan en weer mijn gezicht te laten zien op stage. Ik kan niet eens in woorden beschrijven hoe trots ik op mezelf ben!

Ik als Anne

Op dit moment heb ik even afstand genomen van het docentschap. Na mijn afstudeerstage heb ik gesolliciteerd bij een bedrijf dat is gespecialiseerd in plantsapmetingen. Ondanks ik afgestudeerd ben als docent biologie, ben ik hier aangenomen als onderzoeksmedewerker. Het is fijn om een pauze te hebben van het onderwijswereldje, zodat ik mijn tijd als leerling en student op mijn eigen manier kan verwerken zonder dat ik er constant mee wordt geconfronteerd. Ik merk nu pas dat het pesten van vroeger mij heeft gevormd tot wie ik nu ben en dat doet pijn. Er is vroeger zo ontzettend vaak tegen mij gezegd dat ik er niet toe doe, dat ik deze opmerkingen zitten vastgeroest in mij en dat wil ik er heel graag uitkrijgen. Dit is iets waar ik me op dit moment op focus en waar ik over praat. Ik ben namelijk geen nietsnut. Ik ben een sociale, vrolijke, grappige en hardwerkkende jonge dame en ik doe er wel toe. Ik ben Anne.

Sharing is caring!