12 aug Mijn mislukte operatie

Onstuimig, onvoorspelbaar, overweldigend. Dat is de zee. Een kolkende massa die altijd anders is, altijd in beweging is. Op geen één plek op aarde blijft de zee hetzelfde, er is altijd verandering. Zo verandert mijn leven ook elke dag, elk uur, elke minuut, elke seconde. Die verandering is cruciaal voor groei. Tegenslagen dragen ook daaraan bij. Donkere wolken komen aangedreven. De helderblauwe lucht kleurt langzaamaan grijs. Ik voel de bui al hangen; er is storm op komst.

In mijn vorige artikel deed ik verslag over mijn laatste operatie op 28 mei, de spraakverbeterende operatie (voor alle details over deze operatie verwijs ik je door naar mijn vorige artikel). Alles leek aanvankelijk goed te zijn gegaan. Tijdens mijn herstel echter baarde ik me na een tijdje zorgen. Ik voelde op een gegeven moment dat wanneer ik bijvoorbeeld water dronk, er wat water in mijn gehemelte wegsijpelde. Ook leek ik te voelen dat er veel lucht via mijn neus naar buiten kwam. Mijn vermoedens werden steeds sterker en tijdens de controle van de plastisch chirurg werden deze bevestigd: er was een groot gat in mijn gehemelte ontstaan.

‘Hoe kan dat in vredesnaam?’ vraag je je misschien nu af. Dat vroegen wij, mijn ouders en ik, ons ook meteen af. We zijn niet zeker over wat de precieze oorzaak hiervan is, maar de plastisch chirurg zei dat de wond in mijn gehemelte is open gegaan door een infectie tijdens mijn herstel. Zo heb ik het van hem tenminste begrepen.

Dat was natuurlijk een enorme teleurstelling. Eigenlijk komt het erop neer dat de hele operatie voor niks is geweest. Deze operatie zou namelijk mijn spraak moeten verbeteren en dat is niet gebeurd. Mijn spraak is net zo bagger als na de kaakoperatie of misschien nog wel een beetje slechter. Het gevolg is nu dat ik (hopelijk in december) opnieuw aan mijn gehemelte zal worden geopereerd, maar dan op een andere manier (details volgen in een ander artikel). Die operatie zal ervoor moeten zorgen dat het gat in mijn gehemelte gedicht wordt en mijn gehemelte langer wordt gemaakt zodat het de mondholte afsluit van de neusholte. Zo is er minder luchtverlies, kan het gehemelte beter zijn werking verrichten en kan ik duidelijker praten. Ik hoop heel erg dat die operatie wel gaat slagen.

Ik ben niet boos, op niemand niet. Het is namelijk niemands schuld dat dit is gebeurd. Mijn plastisch chirurg heeft de operatie goed uitgevoerd. Niemand kan er iets aan doen dat ik juist de pech moet hebben om een infectie te krijgen, dus waarom zou ik iemand daarvoor veroordelen?
Het heeft naar mijn mening sowieso geen nut om boos te zijn hierover. Dat is alleen maar verspilde energie.

Ja, het is gewoon ontzettend balen dat ik dat herstel, de narcose en het missen van werk allemaal voor niks heb gehad, maar ja daar kan ik niks aan veranderen en vind ik persoonlijk niet eens het ergste. Het ergste vind ik dat ik binnenkort heel veel nieuwe mensen ga leren kennen en moeilijk(er) te verstaan ben.
Ik ga namelijk per 15 augustus op kamers wonen in Nijmegen en beginnen aan mijn studie aan de universiteit daar. Ik heb daar heel veel zin in, maar als ik heel eerlijk ben, ben ik ook gestresst en best wel een beetje bang. Ik zal komende tijd heel veel nieuwe mensen leren kennen en dat vind ik heel erg leuk. Ik houd er namelijk van om gezellig te kletsen met mensen en nieuwe vrienden te maken. Echter is mijn spraak nu wel echt een struikelblok, vooral bij nieuwe mensen. Wanneer mensen mij eenmaal een beetje kennen en gewend zijn aan mijn spraak kunnen ze me meestal wel gewoon verstaan. Nieuwe mensen verstaan mij meestal niet zo goed en dat kan enorm confronterend zijn en best wel veel pijn doen. Al helemaal wanneer mensen dan geërgerd raken of wanneer je op sommige momenten, bijvoorbeeld tijdens uitgaan, echt beperkt wordt door je spraak doordat mensen je totaal niet kunnen verstaan.

Toch laat ik me daardoor niet weerhouden van alle leuke dingen die me te wachten staan. Ik ga de confrontaties niet uit de weg, maar ik ga ze aan. Soms moet je tegen de golven in varen in plaats van je door de stroming mee te laten voeren. Zo ben ik een paar weken terug voor twee weken in mijn eentje naar Berlijn gegaan voor een taalcursus. Op de campus heb ik veel internationale mensen ontmoet. Ik praatte gedurende de dag vrijwel alleen Duits en Engels. Het was een cursus waarbij praten een belangrijk onderdeel was, niet heel handig als je praat zoals ik haha! Echter ben ik gewoon gegaan. Immers stond dit al maanden gepland en had ik er heel veel zin in. Ik heb een hele leuke tijd gehad in Berlijn en er onwijs van genoten. De mensen die ik daar heb ontmoet, de kennis die ik daar heb opgedaan en de leuke dingen die ik heb gedaan, nee daar heb ik zeker geen spijt van. Ik had weliswaar een paar keer per dag een confronterend moment, maar de mooie herinneringen wegen veel zwaarder.

Ik zou me kunnen laten meevoeren in de storm op zee. Mezelf verliezen op het woeste water. Waarom zou ik? Ik kan ook alle zeilen bijzetten. Me elke dag inspannen om zo duidelijk mogelijk te praten en open zijn tegen iedereen over de reden waardoor ik zo anders praat dan anderen. Dat is niet altijd makkelijk, dat geef ik gerust toe. Ik heb bijvoorbeeld genoeg dagen gehad tijdens mijn werk bij de Efteling afgelopen tijd dat ik het eigenlijk even helemaal gehad had continu heel erg mijn best te doen en dan nog geconfronteerd te worden met geïrriteerde blikken en opmerkingen van mensen die je niet verstaan. Echter blijf ik alle zeilen bijzetten en ga ik van mijn tijd in Nijmegen een geweldige tijd maken. Die storm overwin ik wel. O nee, dat heb ik geloof ik al gedaan ;).

Bedankt voor het lezen lieve lezers en tot snel!

Sharing is caring!