De Vaderdag-Blog

Vandaag is het Vaderdag. Net als dat we onze moeders op Moederdag in het zonnetje zetten, is dit de dag waarop onze vaders in het zonnetje worden gezet. Vorige maand hebben wij een Moederdag-blog geschreven waarin we onze moeders hun verhaal lieten doen wat betreft onze schisis en hoe zij dit hebben beleefd. Nu is het de beurt aan onze vaders! Onze vaders hebben een grote rol gespeeld in ons leven. In deze blog zullen de vaders van Bibi, Rianne en Ruben hun verhaal doen. Wij wensen iedereen namens wijhebbeneenschisis een fijne Vaderdag. Veel leesplezier!

 

Bibi

Vandaag blik ik terug op een bijzondere herinnering van mijn vader met betrekking tot mijn hazenlip. Ik neem jullie mee naar een dag in 2015. Anne, mijn beste vriendin en ‘blogcollega’, en ik waren samen met mijn vader onderweg naar het Vlaamse Knokke, waar later die dag een cabaretvoorstelling van Jan-Jaap van der Wal, hèt schisisicoon van Nederland, zou plaatsvinden. We gingen hier samen met een Vlaams meisje, dat ik via social media had ontmoet en ook een schisis heeft, en haar beste vriendin naartoe. Mijn vader speelde die dag voor taxichauffeur.

Tijdens de 2 uur durende autorit kletsten Anne en ik op de achterbank heel wat af. We waren destijds 15 en 17 jaar en hadden het over allerlei typische puberonderwerpen: make-up, school en … de liefde! We hadden allebei geen vriendje, maar wilden dat wel graag. Tegelijkertijd waren we, mede ten gevolg van pesterijen en vervelende opmerkingen, ontzettend onzeker over ons uiterlijk. Mijn twee oudere zussen hadden destijds allebei wel een vriend en ik niet. Zou het dan door mijn hazenlip komen dat het bij mij maar niet wilde lukken? Anne en ik dachten dat daar zeker wel een kern van waarheid in zou kunnen zitten. Op een gegeven moment zei Anne namelijk: ‘Het is eigenlijk best wel moeilijk om een vriendje te krijgen, omdat wij een hazenlip hebben.’ Die opmerking is mijn vader altijd bijgebleven. Het raakte hem. Hij vond het ontzettend confronterend om te horen dat ik, zijn puberdochter, en mijn beste vriendin graag een relatie wilden, maar dit door het hebben van een hazenlip naar ons inzien niet zo eenvoudig was. We ervaarden dat veel puberjongens helaas voornamelijk met het uiterlijk van meiden bezig waren en ze elk ‘afwijkend’ uiterlijk al gauw gek en stom vonden. Daar hadden we het destijds best moeilijk mee. Dit gesprek was voor mijn vader een eyeopener: hij realiseerde zich nu meer dan ooit tevoren dat mijn hazenlip veel impact op mijn leven had.

Inmiddels zijn we heel wat jaar verder. Wanneer papa nu terugblikt op de dag van de cabaretshow, kijkt hij er met een glimlach op terug. Anne en ik zijn inmiddels geen onzekere pubermeisjes meer, maar twee jonge vrouwen van 22 en 23 jaar. Zowel Anne als ik hebben allebei al een aantal jaar een vriend, wonen samen en zijn beide dolgelukkig met onze relaties. Zo zie je maar, alles is op zijn pootjes terechtgekomen! Een hazenlip hoeft geen belemmering in de liefde te zijn.

 

Rianne  

Opnieuw zit ik in mijn huis aan de keukentafel met een kop koffie. Deze keer niet op Dinsdagochtend met mijn moeder, maar op Woensdagochtend met mijn vader. Want over een aantal dagen zetten we onze vaders in het zonnetje met de Vaderdagblog.

Wat kan ik nog meer vertellen dan dat ik vanaf de dag dat ik geboren ben en zover ik me kan herinneren 2 handen op 1 buik ben met mijn vader. We delen hetzelfde gevoel voor humor, ik kan altijd bij hem terecht en we hebben samen ontzettend veel ritjes naar de ACTA in Amsterdam gemaakt. De beste herinnering aan deze tijd blijven de koffie en voor mij chocolade melk samen met een kaasbroodje bij de BP. Als ik daar nu langs rijd, denk ik daar altijd nog aan terug…

Toen ik in het ziekenhuis geboren werd had mijn vader nog eerder dan de gynaecoloog door dat er ‘iets’ aan de hand was. Mijn vader vroeg wat het was en kreeg toen het antwoord dat z’n pas geboren dochtertje met een schisis was geboren. Daar schrok hij in eerste instantie wel even van en was er emotioneel onder. Nadat de kinderarts met informatie langskwam was hij al wat meer gerust gesteld. En nadat hij na een aantal dagen over de ergste schok heen was heeft hij er nooit een probleem mee gehad.

Na ongeveer 6 weken moest mijn moeder voor een operatie naar het ziekenhuis en stonden vader en dochter er samen voor. We gaan het samen redden in de wereld zij je tegen mij, en pap dat is meer dan gelukt!

Ik was een lief en rustig kind vertelde je me, maar ik liep wel achter in mijn ontwikkeling. En dit kenmerkt dan ook wel een beetje mijn hele jeugd. Mijn ouders waren gevraagd of ze met mij aan een psychologisch onderzoek wilde mee helpen omdat ze zich best wel zorgen maakte over mijn ontwikkeling. Als dat goed is voor Rianne zij je, dan doen we dat.

Een paar jaar later toen ik aan het kleuteren was op school liep mijn ontwikkeling nog steeds achter en werd ik getest voor een ZMLK school (Zeer, Moeilijk, Lerende, Kinderen). Je vertelde me dat de directeur tegen jullie zei dat ik waarschijnlijk nooit zou kunnen leren lezen en schrijven en dat mijn IQ om dat te leren dermate laag zou zijn. Beste directeur van deze school, U heeft heel erg ongelijk gekregen! Gelukkig ben ik ook nooit op deze school terecht gekomen, want de juf van de reguliere basisschool heeft zich hard gemaakt om mij het gewone reguliere onderwijs te laten volgen, want volgens haar was er niks mis met mij, dan behalve wat traag in mijn ontwikkeling.

Tijdens ons gesprek vertelde mijn vader ook dat de laatste operatie waarin ik mijn neus en lip correctie kreeg erg heftig en emotioneel is geweest. Dit kwam deels omdat het ruim 4 uur duurde en ik er daarna erg beroerd bij lag.

Ondanks de soms moeilijke en emotionele momenten kijkt mijn vader goed terug op de periode waarin we zijn begeleid door het schisisteam. Er stond altijd iemand klaar voor jullie en voor jou is het nooit een probleem geweest, alles had je voor me over als het maar goed voor mij zou zijn.

Lieve Papa, nooit heb ik vader gehoord hoe trots je op me bent, dan sinds ik het huis uit ben gegaan naar mijn eigen stekkie in Den Oever. Want vertelde je me die woensdagochtend, dat is alles wat mama en ik voor jou voor ogen hadden: Dat je zou uitgroeien tot een mooie volwassen en zelfstandige vrouw.

Bedankt voor je lieve en mooie woorden papa. Ik ben trots om jouw dochter te zijn.

 

 

Ruben

Op deze (hopelijk) zonnige vaderdag wil ik jullie iets vertellen over mijn vader. Nu moet ik wel gelijk zeggen dat ik mijzelf altijd als een moederskind heb gezien. Volgens mij heb ik ook ergens gelezen dat dit wetenschappelijk bewezen is, dat zoons vaker naar de moeder neigen en dochters naar de vader. Ook speelde in mijn geval mee dat mijn vader fulltime werkte en mijn moeder huisvrouw was waardoor ik meer tijd spendeerde met mijn moeder. Het was vaak mijn moeder die mij naar de afspraken in het ziekenhuis bracht, omdat deze bijna altijd door de weeks waren gepland toen mijn vader druk aan het werk was bij de KPN. Ook zijn we in de familie niet heel erg open over onze gevoelens waardoor ik mij nooit heb afgevraagd hoe mijn vader het hele schisis-traject heeft ervaren, wat er door hem heen ging tijdens/na de geboorte en of hij het jammer vond dat hij er niet zo’n groot aandeel in heeft gehad.

Ik vroeg mijn vader onder andere hoe hij de geboorte ervoer, aangezien mijn ouders niet wisten dat ik een schisis had voor de geboorte. „De verloskundige liet ons al weten dat er iets niet helemaal goed was voordat we je zagen. Het gevolg was dat we niet schrokken toen mama en ik je zagen en wij hielden van je vanaf het eerste moment dat we je zagen”. Ook vroeg ik hem of hij het jammer vond dat hij door werk wat minder bij het schisis traject betrokken was en hij antwoordde dat hij daar eigenlijk nooit op die manier bij stil had gestaan. „Mama bracht je naar het ziekenhuis en ik moest werken, punt uit. De opa’s en oma’s pasten op je zusjes toen ze nog wat jonger waren en we kwamen uiteraard bij je langs als je een operatie had gehad.„

Op rond mijn 13e besloot ik lid te worden van het plaatselijke ’jongeren koor’ (JoKo) van de katholieke parochie in Leidschendam, waar mijn vader ook op zat (het koor was ooit opgericht als jongerenkoor, maar sommige jongeren van toen zijn nooit meer weggegaan waardoor het eigenlijk geen jongeren koor meer is). Elke vrijdagavond had hij repetities en elke weer vroeg hij weer of ik niet een keer mee wilde gaan om het uit te proberen. Na vele afwijzingen besloot ik op een avond mee te gaan en 14 jaar later zit ik er nog altijd op. Zonder dat het de intentie was heeft het de relatie met mijn vader zeer goed gedaan en was het fijn om elke week een vader-zoon moment te hebben doordat ik in die tijd ook veel tijd doorbracht met mijn moeder in het ziekenhuis.

Zie een optreden van het koor, met mijn vader en mij, in de volgende link:

https://www.youtube.com/watch?v=haEe-2Qj02Q

 

 

 

 

 

 

 

Onze nieuwe gezamenlijke hobby: Lego!

 

Tot zover onze Vaderdag-blog, spreken de verhalen je aan? Wil je graag jouw verhaal of ervaring kwijt en wil je in contact komen met de schrijvers? Stuur dan gerust een mailtje naar hallo@wijhebbeneenschisis.nl

Sharing is caring!

1Reactie
  • Jeanine
    Geplaatst op 17:18h, 19 juni Beantwoorden

    Mooie verhalen en mooie herinneringen!
    Bedankt weer voor het delen!

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.