04 okt Even voorstellen- nieuwe blogster: Rianne Seekles

Hoi Allemaal,

Mijn naam is Rianne Seekles en ben 27 lentes jong. Toen ik een aantal weken geleden met het schrijven van deze blog begon (hij ligt al even op de plank) woonde ik nog thuis bij mijn ouders in Hippolytushoef. Dit is een dorpje zo’n 6 km. verwijdert van de afsluitdijk. Op het moment dat ik deze blog plaats, woon ik zo’n 2 weken op mijzelf in Den Oever. Dit is een spannende periode geweest waarin er veel op mij af kwam, en wat de nodige stress met zich mee bracht. Maar de rust is gelukkig terug gekeerd, en mag zeggen dat ik me erg thuis voel in mijn eigen huisje.

In deze eerste blog van mij, zal ik jullie een inkijkje geven in mijn leven. Hoe ben ik de nieuwe blogster voor wij hebben een schisis geworden? Met wat voor schisis ben ik geboren? Hoe was dat voor mij en mijn ouders? En wie ben ik vandaag de dag?

Oproepje op Facebook, nieuwe blogger gezocht.
De laatste jaren vind ik het ontzettend leuk om te schrijven, en het speelde al een tijdje door mijn hoofd om zelf een blog te beginnen om op te schrijven. Maar de grootste vraag die altijd door mijn hoofd speelde was: waarover dan?
Alsof het zo had moeten zijn, kwam niet veel later een oproepje op Facebook van de groep/ blog: wij hebben een schisis. Ze zochten een nieuwe blogger die natuurlijk ook geboren is met een schisis. Dit is mijn kans dacht ik, om over iets te gaan schrijven wat echt inhoud heeft, en iets voor een ander kan betekenen. Ik klom in mijn pen (toetsenbord tegenwoordig), schreef een proefblog en werd uiteindelijk de nieuwe blogster voor: Wij hebben een schisis.

Mijn geboorte, een schok voor mijn ouders.
27 jaar geleden werd ik in het ziekenhuis van Den Helder geboren met een enkelzijdige volledige schisis (lip, kaak en gehemeltespleet aan 1 zijde). Mijn vader had het nog eerder door dan de verloskundige in het ziekenhuis, dat er iets anders was aan mijn gezicht. Omdat mijn ouders van te voren niet wisten dat ik met een schisis geboren zou worden (de techniek was 27 jaar geleden nog niet zover als nu), waren ze enorm geschrokken toen ik geboren werd. En er gingen op dat moment veel zorgen door hen heen. Toen er uiteindelijk een foldertje met informatie kwam, en ze de ergste schok een beetje te boven kwamen, waren ze natuurlijk ontzettend blij dat ik er was.
Daarna ging alles in sneltreinvaart, en werd ik gelijk aangemeld bij het Schisisteam in het VUMC in Amsterdam. Dit team heeft mij en mijn ouders gedurende 18 jaar lang bijgestaan en geholpen bij alle operaties die nodig zijn/ waren voor mijn schisis.

Hoe was en is het hebben van een schisis voor mij geweest?
Van de eerste jaren, en mijn geboorte weet ik natuurlijk niet meer zo veel. Maar als ik foto’s kijk van toen ik net geboren was, is dat soms nog wel eens een kleine schok en krijg ik nog wel eens tranen in mijn ogen. Het ziet er heftig uit, zeker toen ik net geboren was, en er nog geen operaties waren geweest. Dus dit wekt natuurlijk soms nog emoties op.
De emoties die ik voel als ik naar deze foto’s kijk, hebben uiteraard ook te maken met de weg die je aflegt van baby tot volwassen vrouw. En alle gebeurtenissen rondom je Schisis heen zoals: gepest worden (iets dat veel met je doet als jongere), je anders voelen/ anders zijn, de vele ziekenhuisbezoeken en de operaties. Als je dan zoals ik al zei terugkijkt naar foto’s van vroeger, sta je weer even stil bij al deze gebeurtenissen. Het zal altijd een onderdeel blijven van wie ik ben, en wat mij gevormd heeft.

Hoe is het nu: Acceptatie en trots voor wat ik heb bereikt.
Wat ik in het begin van mijn blog al vertelde, ik ben sinds 2 weken verhuisd naar mijn eigen huisje. En heb daarmee een nieuwe stap in mijn ontwikkeling gezet. Daarnaast werk ik als begeleider op een zorgboerderij voor mensen met een licht verstandelijke beperking. Erg leuk werk op een hele mooie plek, waar ik zeker van geniet. En waar ik trouwens ook verantwoordelijk ben voor de nieuwsbrief iedere maand. Weer iets met schrijven en een toetsenbord haha.
Als ik terugkijk op de weg die ik tot nu toe heb bewandeld, kan ik zeggen dat mijn Schisis mij zeker heeft gevormd. Maar wat ben ik trots op hoe ik mezelf heb ontwikkeld tot de persoon wie ik nu ben, en hoe ik in het leven sta. En ieder mens, met of zonder schisis heeft zo zijn onzekerheden toch?

Sharing is caring!