Liefde, relaties & daten met een schisis (deel 2)

Beste Lezers,

Een tijdje geleden hebben wij een aanvraag gekregen van één van onze lezers. De aanvraag ging over het onderwerp daten met een schisis. Wij als schrijvers hebben hier allemaal onze eigen positieve en negatieve ervaringen mee. Bibi en Rianne hebben twee weken hun ervaringen met jullie gedeeld. Deze week zijn Anne en Ruben aan de beurt.

 

Anne van de Ven

Daten is voor mij altijd best wel een dingetje geweest. Op de middelbare school was ik eigenlijk niet eens bezig met het idee dat ik ooit een vriendje zou krijgen. Ik werd uitgescholden en volgens de pesters in mijn klas was ik te lelijk om iemand verliefd op mij te laten worden. Dat gevoel werd ook constant bevestigd door mijn eigen onzekerheid. Als ik in de spiegel keek, mijn scheve neus en de littekens zag, was het voor mij meer dan logisch dat ik niet knap genoeg was voor iemand anders. Mijn hele middelbareschooltijd was ik wel stiekem verliefd op een jongen uit mijn klas. Het kwam echter niet eens in me op om hem te vertellen hoe ik me voelde omdat ik ervan uitging dat hij, me net als de rest toch lelijk zou vinden. Als ik terugdenk aan de tijd dat ik me zo rot voelde word ik verdrietig. Hoe heb ik mezelf ooit zo naar beneden kunnen praten?

Naarmate ik ouder werd kreeg ik steeds minder nare opmerkingen over mijn schisis. Iedereen werd natuurlijk ouder en volwassener. Ook begon ik steviger in mijn schoenen te staan en begon ik zelfverzekerder te worden. Ik denk dat de operaties hier ook een grote rol in hebben gespeeld. Vier jaar geleden had ik amper een bovenlip en een scheve, platte neus. Daar was ik  gewoon ontzettend onzeker over. Als ik nu terugkijk en foto’s zie van 4 jaar geleden, vind ik mijn neus en mijn lip helemaal niet lelijk. Het was gewoon anders en het hoorde bij mij.

In tegenstelling tot vroeger heb ik de afgelopen 4 jaar wel gedatet en verschillende relaties gehad. Als ik aan het daten ben met iemand komt mijn schisis wel snel ter sprake. Meestal vanuit mijn kant zelfs. Als iemand naar me kijkt ziet hij echt wel dat ik er anders uit zie. Ik vind het belangrijk dat iemand weet waardoor ik er anders uitzie. Ik ben nou eenmaal anders geboren en ik heb hier wel het één en ander door mee moeten maken. Mijn schisis is een groot deel van mijn leven en daarom ben ik er ook altijd heel erg open over. Ook heeft de schisis mij enorm sterkt gemaakt. Al de pijn, de operaties en het gepest hebben mij gebracht tot waar ik nu sta. Ik denk dat de kracht en de positiviteit die ik nu uitstraal iets is, waar jongens verliefd op kunnen worden. Want liefde gaat niet alleen om de buitenkant.

Het jaar 2020 is bij mij, net als bij vele andere een bewogen jaar geweest. Van een geweldig oud en nieuw, 3 reizen voor de boeg en een gezellige carnaval, naar een lockdown periode waar al mijn plannen werden gecanceld en ik zelf ook nog eens corona kreeg. Ook ging begin dit jaar mijn relatie plotseling uit waardoor ik weer even erg slecht in mijn vel kwam te zitten. Als je een relatie aangaat met iemand dan hoop je gewoon dat je samen oud gaat worden, maar dit heeft tot nu toe nog niet zo mogen zijn.

Telkens als ik een tegenslag krijg op liefdesgebied word ik erg onzeker en ga ik ook weer twijfelen aan mijn uiterlijk en mijn schisis. Eigenlijk is dat zo onnodig. Een schisis maakt ons uniek en bijzonder, en al helemaal niet lelijk. Je verdient iemand die jou bijzonder en mooi vindt zoals je bent. En ik verdien dat ook. Ooit zal de ware wel komen, en dat is iemand waar ik hopelijk heel gelukkig mee ga worden.

 

Ruben de Man

Een stuk schrijven over liefde, relaties en daten. Moet ik daar wel aan beginnen? Dacht ik vanmorgen toen ik opstond. Ik wil niet zeggen dat ik een kater had, maar het was wel een tijdje geleden dat ik dermate veel biertjes had gedronken dat ik het in de ochtend voelde.
Na een frisse wandeling door de Horsten, een nabijgelegen landgoed in Wassenaar, heb ik mijn gedachten op een rijtje gezet, gereflecteerd en nagedacht over hoe ik ‘Liefde’ de afgelopen jaren heb ervaren.

Ik heb liefde ervaren als een van de hoogtepunten uit mijn leven tot nu toe, namelijk mijn eerste relatie. Van de eerste gesprekken op Whatsapp, elkaar taggen in kip-gerelateerde plaatjes op Facebook. Tot elkaar voor het eerst ontmoeten in Amsterdam, voor haar zingen op kerstavond in de kerk, haar zien verkleumen op de tribune tijdens een volleybalwedstrijd waarbij ze notabene een patatje (of een frietje) zat te eten terwijl ik (zwetend) dook naar elke bal. 3.5 jaar heb ik mogen genieten van die liefde.

Helaas heb ik de liefde ook moeten ervaren als een van de dieptepunten in mijn leven toen er aan het begin van deze zomer een eind aan kwam. Ik werd gedwongen om die liefde niet meer te voelen voor haar. Een proces wat door corona natuurlijk nog extra werd bemoeilijkt en het eigenlijk nog steeds lastig maakt. Geen volleybal, niet meer zingen in de kerk, standaard thuiswerken, dus vele uren alleen op mijn slaapkamer/werkkamer. Het was een pittige tijd.

Mede door mijn familie, vrienden en collega’s ben ik er naar mijn gevoel goed uit gekomen. Ik ben zeker nog niet de oude. Iemand zei laatst dat het gemiddeld de helft van de duur van de relatie kost om te herstellen en je weer open te stellen voor nieuwe relaties.
Natuurlijk installeer je uit opwelling verschillende dating-apps als Tinder om ook op sociaal gebied die leegte te vullen. Mijn eerste relatie heeft mij namelijk een stuk zelfverzekerder gemaakt: iemand kan zulke gevoelens voor mij hebben, ik kan daarvoor open staan en de stap durven zetten om iemand mee uit te vragen en waar uiteindelijk zoiets moois als een relatie uit kan voortkomen. En dit allemaal ondanks mijn schisis of mijn wat teruggetrokken persoonlijkheid.
Maar helaas moet ik zeggen dat ik op die dating-apps nog weinig succes heb behaald. Tenminste, helaas? Ben ik al klaar voor iemand anders? Die vraag hoop ik in het komende jaar te kunnen beantwoorden. Een nieuw jaar wat hopelijk meer ruimte biedt om meer uit mezelf te kunnen halen en dat wens ik jou, liever lezer, ook ten volle toe. Ik sla de alcohol vandaag even over, maar is dat niet bij jou het geval? Proost, fijne kerstdagen en een gelukkig, maar vooral gezond 2021.

Lees hier deel 1 van deze serie.

Heb jij nog een onderwerp waarover je graag een blog zou willen lezen? Vraag deze dan zeker aan door contact met ons op te nemen. Dit kan door een bericht achter te laten of een email te sturen naar hallo@wijhebbeneenschisis.nl 

2 Reacties

  1. Jeanine

    Anne en Ruben, mooie verhalen, sterke personen allebei,de liefde komt echt nog wel voorbij voor jullie, zeker weten!
    Fijne kerstdagen!
    Groetjes, Jeanine

    Antwoord
  2. Anja van Overdijk

    Top Annen en Ruben.
    Ook in deze, voor jongeren moeilijke tijd, fijne feestdagen en een prachtige toekomst.

    Antwoord

Een reactie versturen

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Lees ook: