20 jun Even voorstellen: Anthea
Hee allemaal,
Mijn naam is Anthea. Ik ben 19 jaar oud en hopelijk over een half jaartje uitbehandeld. Eerlijk is eerlijk, ik ben er wel een beetje klaar mee inmiddels. Haha. Ik heb een dubbelzijdige schisis en heb hier inmiddels al 7 operaties voor gehad. Over een half jaar nummer 8: de lipcorrectie.
Ik ben tweedejaars rechtenstudente en verder hou ik van gitaar spelen, kickboksen en wijntjes drinken met vriendinnen. Ook doe ik vrijwilligerswerk in een woonvorm voor lichamelijk gehandicapten. Dat drukt je (te platte?) neus wel op het feit dat je het zo slecht nog niet hebt. Oh ja, ik hou ook van slechte woordgrappen.
Ik ben gelukkig nooit gepest en ik word – in tegenstelling tot heel veel anderen – ook eigenlijk nooit nageroepen. Ik ben opgegroeid in een fijne omgeving met veel liefdevolle mensen. Natuurlijk heb ik me altijd anders gevoeld, maar mijn omgeving heeft dit nooit benadrukt. Ik kan dus zeggen dat ik een fijne jeugd heb gehad.
Ik heb tot een jaar geleden ook amper contact gezocht met mede lotgenoten omdat ik me niet meer anders wilde gaan voelen dan ik al deed en simpelweg om het feit dat ik erg verdrietig word van het feit dat mensen voor een uiterlijk kenmerk/afwijking die ik ook heb, de dood in gepest worden.
Inmiddels heb ik wel contact met lotgenoten en in het begin was dat, zoals verwacht, wel schrikken. Je weet dat er mensen zo erg gepest worden, maar als je ze leert kennen wordt het meer “echt” voor je gevoel. Verder was het wel fijn om ervaringen te kunnen delen en vragen te kunnen stellen over operaties die je net achter de rug hebt of in de toekomst nog gaat hebben. Zij zijn de mensen die jou op dat gebied beter zullen begrijpen dan wie dan ook.
Ik denk dat een schisis ook zijn voordelen heeft. Natuurlijk kan het op bepaalde momenten ongemakkelijk zijn, maar je leert als je er voor open staat veel lieve mensen kennen en ik heb het gevoel dat het onwapenend werkt tegenover andere mensen: omdat jij niet perfect bent, hebben mensen het gevoel ook niet perfect bij jou te hoeven zijn. Mensen voelen zich snel bij je op je gemak. Daarnaast hebben we meer pijn doorstaan dan de meeste van onze leeftijdsgenootjes, fysiek en mentaal, waardoor je dingen al vroeg in perspectief leert te zien. We staan over het algemeen sterker in onze schoenen dan anderen.
Velen zullen misschien wel denken: ‘waarom ik?’ of ‘waarom mijn zoontje/dochtertje?’. Ik kan niet zeggen dat ik blij ben met de schisis, maar ik kan wel zeggen dat ik blij ben dat het niet iemand anders was in plaats van ik. Ik gun het niemand en kan er zelf prima mee om gaan. Een schisis niet je leven laten beïnvloeden, vooral in je jonge jaren is moeilijk, maar dat maakt het wel een prestatie om trots op te zijn.
Liefs,
Anthea
J.B. den Dulk
Geplaatst op 22:20h, 20 juniLieve Anthea,
Ik ben trots op je. Wat een mooi stukje heb je geschreven. En wij hebben ook de grootste bewondering voor je ouders zoals zij dit hebben opgevangen.
Ik moest ook denken aan de tijd toen je nog klein was en je moeder je op balletles wilde doen. Maar nee…daar had jij geen zin in, je wilde op judo. En later was er een jongetje die tegen je moeder zei: ” Goed hoor mevrouw dat ze dit doet, want dan wordt ze tenminste niet gepest. En ze is erg goed met judo ! ”
En toen ik in het ziekenhuis lag voor een knie operatie en je bij mij op bezoek kwam zei ik: ” ach zo’n operatie is nog daar aan toe, maar wat er daarna komt….! ”
En toen zei jij : ” ja, en dat vertellen ze je niet he !” . Toen begreep ik ook wel dat je er al zo vroeg goed over meepraten kon.
Sterkte verder met de – hopelijk – laatste ingreep.
Veel liefs,
Oma.
Kitty
Geplaatst op 21:44h, 21 juniGeweldig Anthea,
Leuk om zo terug te kijken,
maar wij weten natuurlijk al heel lang hoe knap je met de schisis om gaat.
En eerlijk gezegd; je bent gewoon echt een mooie meid, van binnen en van buiten,
Daar is helemaal geen operatie meer voor nodig hoor!!
Groetjes
Kitty