15 jan Zelfacceptatie

Wanneer ik op het internet zoek naar verhalen van en over mensen met een schisis lees ik vaak dat diegene niet tevreden zijn met hun schisis en het moeilijk vinden om het te accepteren. Ook nu, in een wereld waarin uiterlijk zo belangrijk is vinden ook steeds meer jongeren het moeilijker om zichzelf te accepteren. Ik echter kan mij mijn leven niet voorstellen zonder mijn schisis, ik ben perfect zoals ik ben, maar hoe ben ik op deze gedachtegang terecht gekomen? Ik weet het antwoord zelf eigenlijk ook niet, vandaar dat ik mij in deze blog daar verder in wil verdiepen en ik hoop dat andere jongeren met schisis hier iets aan zullen hebben.  

Om erachter te komen waarom ik mijn schisis nu zo geaccepteerd heb leek het mij een goed idee om eens te kijken naar momenten in het verleden die, naar mijn idee, hebben bijgedragen aan de acceptatie van mijn schisis.

Basis- en middelbaar onderwijs

Doordat ik een spraakachterstand had heb ik de eerste 3 jaar van de basisschool op een speciale school gezeten voor kinderen met taal(ontwikkelings)stoornis (TOS) en gehoorproblemen. Deze school was in Leiden, wat een kleine 20 minuutjes met de bus was.  Op deze school viel ik, door mijn schisis, niet op in de klas aangezien ELKE leerling in de klas iets van een soortgelijk probleem had. Hierdoor had ik nooit het gevoel dat ik anders was en kon ik goed met mijn klasgenoten opschieten.

Aan het einde van groep 3 was mijn spraak- en taalniveau goed genoeg om door te kunnen stromen naar een reguliere basisschool. Hierdoor moest ik mijn klas verlaten en kwam ik op een ‘normale’ basisschool terecht, in mijn ogen waren de kinderen in de klas ook echt ‘normaal’ waardoor ik mij gelijk anders voelde dan de rest. Hier had ik voor het eerst het gevoel dat ik soms wat langer werd aangestaard of nagekeken en werd ik voor het eerst geconfronteerd met het idee dat ik anders ben dan andere kinderen. Dat idee had zich natuurlijk op de vorige school al gevormd, maar hier werd ik er voor het eerst mee geconfronteerd.

Ik had moeite met aansluiting te vinden met mijn klasgenoten, wat ook het begin was van mijn zelfstandige ontwikkeling. Ik zag dat er groepjes werden gevormd, of al bestonden aangezien mijn klasgenoten elkaar al langer kenden. Ik ging dan wel bij zo’n groepje staan maar werd naar mijn idee nooit echt ‘toegelaten’. Het idee dat je anders bent dan alle andere kinderen maakt het natuurlijk ook niet veel makkelijker om jezelf ertoe te zetten om beter je best te doen om contact te zoeken.

Op een gegeven moment dacht een leerkracht zelfs dat ik misschien een vorm van autisme zou kunnen hebben, omdat ik sociaal niet zo sterk was. Echter was het schudden van de hand van de dokter en mij aan hem voor te stellen genoeg om te concluderen dat ik geen autisme had.

In mijn basisschooltijd heb ik ook meegedaan aan de kanjertraining, lees hier meer over in de onderstaande link naar een vorige blog van mij.
https://wijhebbeneenschisis.nl/pesten/de-kanjertraining/

Op de middelbare school had ik eigenlijk precies hetzelfde probleem als op de basisschool. Ik kon op de een of andere manier geen contact zoeken in de klas. Dit was psychisch ook niet te verklaren aangezien mijn psychiater geen afwijkend gedrag kon herkennen. Natuurlijk kon ik hier en daar wel een praatje maken maar ik kon niet zeggen dat ik aan het einde van mijn middelbareschooltijd echte vrienden had gemaakt.

Mbo & hbo

Alles veranderde toen ik naar het mbo (middelbaar beroepsonderwijs) ging om de opleiding Mediatechnologie te volgen. Ik ging met plezier naar school omdat ik een opleiding volgde die mij heel erg aansprak. Ik kon snel mijn draai vinden in de klas omdat ik de lesstof snel oppakte en hierdoor andere leerlingen kon helpen en ondersteunen tijdens de lessen. Hierdoor kreeg ik de indruk dat ik echt van waarde kon zijn en heb ik er meer zelfverzekerdheid door gekregen . Voor het eerst kreeg ik vrienden waarmee ik nu nog steeds afspreek en waar ik het heel erg gezellig mee heb.

Op dat punt kreeg ik ook weer het gevoel dat ik niet anders ben dan andere leerlingen op school aangezien het een hele grafisch gerichte school was (het grafisch lyceum in Rotterdam) en iedereen er zo zijn eigen ‘identiteit’ op na hield. Door al die opvallende kleding, haarkleur en make-up zag ik er in mijn ogen doodnormaal uit!

Momenteel volg ik de hbo-opleiding Mediatechnologie (ja hetzelfde als op het mbo) op de Hogeschool Rotterdam. Hier had ik weer te maken met een omschakeling aangezien je op het mbo heel erg begeleid wordt en op het hbo meer op jezelf bent aangewezen. Nu ben ik een best wel zelfstandig persoon geworden door de jaren op de basisschool en middelbare school, maar het gevoel dat ik had op het mbo was toch wel verdwenen. Dit kwam mede omdat ik al ruimte ervaring had in het vakgebied en ik daardoor samen met één andere student in de klas mijn Propedeuse in 1 jaar had gehaald en er heel veel uitval was.

Door de zelfstandigheid in de klas heb ik weer moeilijk contact kunnen maken, maar heb ik wel weer geleerd om zelfstandiger te zijn wat betreft het studeren.

Volleybal en koor

Naast school heb ik ook 2 hobby’s die mij hebben geholpen mijzelf te accepteren zoals ik ben. De eerste is een jongerenkoor waar ik al een paar jaar lid van ben, eerst was ik bang dat ik heel anders zou klinken omdat ik altijd een opvallendere stem heb dan anderen. Maar door het zingen heb ik geaccepteerd dat mijn stem helemaal niet anders dan andere stemmen en dat ik samen met mijn mede-tenoren hele mooie liederen kan zingen!

De andere is de volleybal. Een leraar van de basisschool had mij aangeraden eens een keer mee te doen aan een volleybaltraining bij de lokale vereniging. Dit beviel mij zo goed dat ik het nog steeds doe. Ik raad het eigenlijk iedereen met een schisis aan om een teamsport te beoefenen omdat het heel goed is voor je sociale vaardigheden aangezien je verplicht bent om samen te werken. Je wint samen en je verliest samen en aangezien je elke week traint en een wedstrijd hebt maak je veel contact met elkaar en groei je steeds meer naar elkaar toe. Het maakt niet uit hoe je eruitziet, maar dat je samen plezier hebt in het spel!

De ervaringen op school en op volleybal en koor hebben mij gemaakt zoals ik nu ben. Iemand die zijn schisis heeft geaccepteerd zoals het is en zich niet kan voorstellen hoe het zou zijn zonder. Waarschijnlijk zijn er nog meer factoren die hebben meegespeeld dat ik geen problemen meer heb met mijn schisis. Maar daar wil het misschien in een volgend blog dieper op in gaan, als ik die heb gevonden.

Bedankt voor het lezen,
En wordt misschien vervolgd…

Sharing is caring!