Niet omdat het moet maar omdat het kan

Tijdens het wegschrapen van mijn tandglazuur wist ik dat er geen weg meer terug was. Ik was bang dat ik per ongeluk in de spiegel zou kijken en de restanten zou zien van het gebit waar orthodontisten 15 jaar hard aan hadden gewerkt. Ik bleef zo stil mogelijk liggen, want dit was de keuze die ik had gemaakt.

3 maanden eerder

‘Moest dat nou?’ zei mijn vader toen we weer thuiskwamen van een bezoek aan het ziekenhuis. ‘Het zijn toch een stelletje graaiers. Vriendjes onder elkaar.’ Tijdens het spreekuur had de kaakchirurg een opmerking gemaakt over mijn gebit dat na een lang traject eindelijk het stadium, ‘Niks meer aan doen’ had bereikt, op één kleine suggestie na. 

Ik was eenentwintig jaar en volgens mijn vader had de kaakchirurg een ongepaste poging gedaan om mij, als beïnvloedbare adolescent voor een bonus behandeling door te verwijzen naar zijn ‘geweldige’ collega die werkzaam was als tandarts bij een andere kliniek in de stad.

Ondanks de nergens-voor-nodig-houding van mijn vader, was ik nieuwsgierig en zo belandde ik in de praktijk van de tandarts, die mij alles uitlegde over de bonus behandeling: facings. Het bleek een manier te zijn om het gebit te verfraaien met behulp van porseleinen schildjes. De voorbeelden zagen er indrukwekkend uit. Ik zag foto’s van mensen met een perfect gebit, kaarsrecht en parelwit, alsof ze zo uit een tandpastareclame waren gestapt.

Maar er was iets waar ik mij zorgen over maakte. Om de facings te plaatsen zouden mijn gezonde tanden aangetast moeten worden. Had ik dit er wel voor over? Het resultaat zou onomkeerbaar zijn.

Heden

Het is inmiddels 5 jaar geleden dat ik de facings heb laten zetten. Waarom? Sinds ik een klein jongetje was heb ik ze gehoord, woorden als ‘Accepteer jezelf zoals je bent.’, ‘Ach, iedereen heeft wel iets.’, ‘Wees toch niet zo onzeker.’, ‘Durf gewoon jezelf te zijn.’ Woorden die uit de monden van mensen zonder schisis kwamen – goedbedoeld, maar ó zo frustrerend. Net zoals je een lelijke deuk uit een auto wilt halen omdat het slordig oogt, wilde ik de schisis uit mijn gezicht halen – voor zover dat mogelijk was. Is dat een vorm van onzekerheid? Had ik een laag zelfbeeld? Was het een teken van zwakte? Ik zag het als een normale behoefte om er netjes en verzorgd uit te zien. En tuurlijk, een mooi stel tanden heeft er niet voor gezorgd dat de schisis is verdwenen maar sinds de behandeling heb ik wel het gevoel dat het minder opvalt. Dat mijn lach meer aandacht krijgt dan het litteken. Dat mensen eerder zullen zeggen, ‘Die jongen met die vriendelijke lach’, in plaats van ‘Die jongen met dat gekke litteken boven zijn lip.’

Sinds de behandeling heb ik veel leuke situaties meegemaakt.

Tijdens mijn bezoek aan de mondhygiënist vroeg ze verbaasd waar ik het had laten doen en vervolgens hoeveel het kostte. Mensen die mijn broer aanstootten en zeiden: ‘Je hebt er concurrentie bij.’ En hoewel ik niet voor Gerard Joling achtig-wit heb gekozen, heb ik na een zonnige kampeerweek gemerkt dat het contrast tussen mijn facings en mijn getinte huidskleur noemenswaardig kan zijn. Zo kreeg ik een kaart van een kampeergenoot met daarin met koeienletters geschreven: ‘Witte tanden! :)’

Nu ik erover nadenk, laat ik vaker mijn tanden zien bij het lachen dan voor de behandeling. Ik was me er eerst niet van bewust maar als ik foto’s terugzie van mijzelf valt mij op dat ik nog altijd blij ben met het resultaat.