Op ziekenbezoek

Afgelopen zondag ben ik op bezoek geweest met Ruben bij Anne. Zij had, zoals te lezen valt in haar blog ‘Het laatste hoofdstuk’, een neuscorrectie ondergaan. Ik heb er al twee gehad, dus begreep hoe ze zich zo ongeveer moest voelen nu. Ik heb er eentje gehad toen ik negen was en eentje toen ik achttien was. De laatste operatie was vooral bedoeld om me wat beter door mijn neus te kunnen laten ademhalen. Ik voelde me er vaak ongemakkelijk bij als ik in wat netter gezelschap of bij onbekenden mijn mond wat open moest houden om er doorheen te kunnen ademen.

Ik heb toen ik de operatie wilde laten uitvoeren wel meer laten breken dan strikt gezien nodig was. Ik wilde, als ze toch gingen breken, nog een iets spitser neusje. Er werd me verteld door de chirurg dat als ik dat wilde, mijn neus onderin automatisch smaller zou worden en daardoor mijn neus onderin bijna net zo smal zou worden als bovenin. Dit zou een raar effect geven, dus er moest voor een mooi effect bovenin mijn neus en bij de aanhechting onder mijn ogen ook van alles gebroken worden om het daar ook smaller te maken. Dat vond ik wel prima. Als je dan toch bezig bent, doe het dan maar goed. Haha! Maak er dan iets nóg mooiers van. Ik was op dat moment al best tevreden met mijn neus, wat het voor mijn gevoel wel nog spannender maakte. Hierdoor was de kans namelijk wel aanwezig dat ik mijn neus na de operatie minder mooi zou vinden dan voor de operatie. Dat idee maakte me wel een beetje zenuwachtig.

Eerlijk gezegd vond ik het de eerste drie à vier weken ongeveer ook helemaal niet mooi. Ik vond het verschrikkelijk dat ik dit ‘mezelf had aangedaan’. Ik heb in die tijd, ook met behulp van vrienden en familie, het wel kunnen relativeren en heb mezelf voor proberen te houden dat ik het gewoon niet mooi vond omdat het nog dik was en dit niet het eindresultaat was en dat het daarnaast waarschijnlijk ook gewoon heel erg wennen was.
Toch raak je er in eerste instantie wel een beetje door uit het veld geslagen als je door de emotie van de vermoeidheid van de narcose en de pijn toch niet kan zeggen dat het je heeft opgeleverd wat je wilde of het zelfs voor je gevoel juist negatieve dingen heeft opgeleverd.
Gelukkig kan ik zeggen dat nadat mijn neusje volledig genezen was en ik aan mijn nieuwe gezicht heb kunnen wennen, ik er toch heel blij mee was én ik er nog steeds heel blij mee ben. Ik hoop ook dat Anne over een paar weken trots terug kan kijken op hoe ze zich er doorheen heeft gevochten en hoe haar neusje er nu uit ziet!

De ellende van na de operatie kwam ook wel weer terug naar boven toen ik Anne zo in haar stoel zag zitten. Je vergeet toch altijd na een tijdje weer hoeveel pijn het heeft gedaan – en dat is maar goed ook. Wat je niet vergeet is hoe fijn het is als mensen langs komen op die momenten en je komen steunen. Het haalt je uit de sleur van de dag (omdat je zelf niet echt van huis kan) en het leidt je af van de pijn. De dagen gaan zó ontzettend veel sneller als er iemand een middagje even met je heeft gezeten. Hoeft niks bijzonders te zijn, gewoon je bijpraten over de alledaagse dingen en stomme grapjes maken. Daarom vond ik het ook belangrijk om ondanks het lange, oververhitte autoritje toch even langs te gaan. Daar zijn vrienden en vriendinnen voor!

2 Reacties

  1. Johan

    Toppertje(s)

    Antwoord
  2. Bibi

    Mooie blog Anthea!❤️

    Antwoord

Een reactie versturen

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Lees ook: