26 feb Ik ben van de trap gevallen

Dit verhaal gaat over hoe ik om ging met mijn schisis.

Ik ben een apart verhaal.

Al erg jong had ik door dat ik door het foutje in mijn lip sociaal gezien een zwakke partij was. Het mooier maken dan het is heeft geen zin: Als je ‘anders’ bent, ben je nou eenmaal sneller het pispaaltje. Ik had wat medestanders nodig, oftewel: vriendjes en vriendinnetjes! Ik heb dan ook eigenlijk altijd een fijne vriendinnengroep om me heen gehad en dit heeft me altijd een veilig en zelfverzekerd gevoel gegeven. Als duidelijk is dat je veel sociale back-up hebt, zullen de pesters niet zo gauw iets proberen en áls ze het proberen, druipen ze na wat felle opmerkingen van je vrienden of vriendinnen snel af. Dit heb ik zelf mee mogen maken. Zelden heb ik me zo geliefd en onoverwinnelijk gevoeld.

Het klinkt nu natuurlijk veel doelgerichter dan dat het op die leeftijd was. Het ging mij net zo goed om het gezellig spelen! Maar dit is wel iets waar ik als kind al bij stil stond.

Andere dingen die ik deed was terug staren naar mensen als ze dat bij mij deden. Dat wordt snel genoeg ongemakkelijker voor hen, dan voor jou! Tegenwoordig heb ik niet meer het idee dat mensen me aanstaren. Zo heel goed kan je het niet eens meer zien bij me, dankzij de geweldige technieken van tegenwoordig!

Ook ben ik vaak uit mezelf begonnen over mijn ‘hazenlip’. Velen zullen dit woord misschien zien als een scheldwoord, maar voor mij is het slechts hoe een schisis in de volksmond wordt aangeduid. Vooral kinderen kunnen ongestoord de tijd nemen om je aan te staren terwijl er een ongemakkelijke stilte valt. Daarom begon ik er dan vaak zelf maar over wat ik had. Is het ijs gebroken, heb je dat gehad. Af en toe kwam ik zo wel eens kinderen tegen, zoals op de camping, waarvan ik wist dat ik die hooguit 2 dagen zag en had ik geen zin om het uit te leggen en de hele reeks aan vragen aan te horen zoals: ‘Maar waarom heb je dat dan?’ ‘Hoe kan dat?’. Vragen die je niet echt kon beantwoorden waarna er opnieuw een ongemakkelijke stilte viel. Dat waren momenten dat ik gewoon zei ‘Ik ben vroeger van de trap gevallen.’ Dan kreeg ik vaak een antwoord terug in de trant van: ‘Oh, dat moet pijn gedaan hebben.’ En dan konden we verder met spelen of naar een volgend onderwerp. Achteraf moet ik wel hard lachen om mezelf dat ik zoiets gezegd heb.

Dit kwam niet voort uit schaamte, meer uit een soort ‘kunnen we dat overslaan’-gevoel. Kinderen begrepen het concept van een schisis vaak niet, maar het idee van ‘van de trap vallen’ natuurlijk wel.

Toen ik 16 was werkte bij de plaatselijke supermarkt achter de kassa. Een moment wat mij goed is bijgebleven is toen een moeder met een dochtertje van een jaar of 3 à 4 bij de kassa kwam. Het meisje vroeg wat ik aan mijn lip had. Moeder schrok er van. Ik antwoordde dat ik zo geboren was. Het meisje knikte en vroeg of ze het aan mocht raken. Haar moeder liep rood aan en bood haar excuses aan. Ik vond het echter juist erg schattig dat het kindje het vroeg en zei dat ik het niet erg vond. Ze raakte het aan en moest een beetje giebelen en lachte tevreden.

Kinderen zijn zo oprecht en ongegeneerd. Men zou er niet zo’n taboe van moeten maken. Niemand wordt daar beter van. Mijn ervaring is juist dat mensen waar iets ‘anders’ aan is, vinden het vaak juist fijn om er even over te praten als ze zien dat het anderen opvalt omdat ze zich dan wat meer begrepen voelen en het het ongemakkelijke gevoel uit het moment haalt.

Ieder heeft zijn eigen manier van zichzelf beschermen, ontwikkelen en communiceren er over naar anderen. De ene manier is zeker niet perse beter dan de ander, maar dit was de mijne en ik wilde mijn ervaringen en visie graag met jullie delen. Graag nodig ik jullie uit om ook jullie ervaringen of visie met ons te delen!

Sharing is caring!